(39) وَالَّذِینَ کَفَرُواْ وَکَذَّبُواْ بَِایَتِنَآ أُولَئِکَ أَصْحَبُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَلِدوُنَ
و(لی) کسانی که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند، آنانند اهل دوزخ که همیشه در آن خواهند بود.
نکتهها:
گرچه اعتراف به خطا و توبهی آدم، سبب شد که خداوند او را عفو نماید، ولی بعد از توبه بار دیگر به بهشت برنمیگردد. زیرا آثار وضعی لغزش، غیر از عفو الهی است. فرمان هبوط در چند آیهی قبل همراه نوعی قهر بود، ولی در این آیه چون بعد از توبه آدم است به صورت عادّی مطرح شده است. همچنین امیدوار میکند که اگر از هدایت الهی پیروی کنند، حزن و اندوهی نخواهند داشت.
پیامها:
1- گاهی یک حرکت، دامنهی تأثیرات خوب وبدش در همهی عصرها و نسلها گسترده میشود. (اهبطوا منها جمیعاً)
2- با یک لغزش و خطا، نباید کسی را طرد کرد، زیرا انسان قابل ارشاد و هدایت پذیر است. (یأتینکم منّی هدیً)
3- برای راهنمایی بشر، آمدن انبیا قطعی است. (یأتینّکم)
4- هدایت واقعی تنها از طرف خداست. (منّی هدیً)
5 - امنیّت و آرامش واقعی، در سایهی پیروی از دین و دستورات خداوند حاصل میشود. (فمن تبع هدای فلا خوف علیهم و لا هم یحزنون)