بسم‌الله‌الرحمن‌‌الرحیم
﴿ اَلسَّلامُ عَلَیكَ یا اباعبدالله وَعَلَی الْاَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِنائِكَ ﴾
﴿ عَلَیْكَ مِنّی سَلامُ اللّهِ اَبَدًا ما بَقیتُ وَ بَقِی اللَّیْلُ وَ النَّهارُ ﴾
﴿ وَلاجَعَلَهُ اللّهُ اخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِكُمْ ﴾
یكی از شیوههای سلوك كه شریعت محمدی(ص) را برای ما قابل فهم و قابل عمل میكند، شیوة سلوكی امام‌حسین(ع) است. از این قاعده غافل نباشید كه اجرای دین باید یك تجسّم و تعیّن خارجی داشته باشد كه اصطلاحاً به آن سبك و شیوه سلوك در آن دین میگویند. مشرب بسیاری از عُرفا به قنبر، غلام حضرت علی(ع) ختم می‌شود، یعنی قنبر به كمك مولایش امیرالمومنین(ع) روشی را در پیش گرفته كه این روش به قدری مفید است و قدرت رساندن دارد كه عرفا به كمك آن به مقصود خود میرسند. متأسفانه گاهی از این نكته غافل میشویم كه روش خودِ اباعبدالله(ع) در رساندن ما به مقصدمان خیلی مهم است، و بر همه ما واجب است تا با تدبّر در حركات حضرت اباعبدالله(ع) و تحلیل نهضت كربلا راه نجات را پیدا كنیم.