گاهی سؤال می‌شود: چه نتیجهای از حادثه كربلا حاصل شد؟ عرض بنده این است كه اگر معنی زندگی روی زمین را بشناسیم، آن وقت معنی كربلا بسیار خوب روشن می‌شود. یعنی:
با مرگ معاویه، شرایط برای درخشیدن گوهر ایمانِ امام فراهم شده است، همچنان‌كه با مرگ عثمان شرایط برای درخشاندن و درخشیدن گوهر ایمان امیرالمؤمنین(ع) آماده شد، و مقصد حیات زمینی همین درخشیدن است. حال یكی در محراب كوفه شهید می‌شود، و یكی در قتلگاه كربلا، ولی هر دو درخشیدند، و درخشیدن گوهر ایمان در صحنههای امتحان همة كار بود و هست. اصلاً بنای حیات زمینی، درخشاندن و درخشیدن گوهر ایمان انسان است.
یك پیام در ابتدای خلقت به همه انسانها رسید كه:
«یا آدَمُ اَنْبِئْهُمْ بِاَسْمائِهِم»(30) ای آدم و آدمیت؛ حقایق و اسماء الهی را كه در جان شما نهفته است و سرّ همه اشیاء است، بنمایان، تا انسانیّت شما با این نمایش كمالات، به فعلیت برسد و حسین(ع) در كربلا، انسانیّت را نمایاند، همچنان‌كه آدم در صدر آدمیت نیز چنین كرد. و كار حسین(ع) جلوة تمام آن نمایش بود، و این بود كه پس از آن نمایش، خداوند به ملائكه فرمود: «اَلَمْ اَقُلْ لَكُمْ اِنّی اَعْلَمُ غَیْبَ السَّمواتِ وَ الْاَرْضِ وَ اَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما كُنْتُمْ تَكْتُمُونَ»(31) ای همه ملائكه آیا نگفتم سرّی و رازی و كمالاتی در انسانیّت نهفته است؟ و آیا در صحنه كربلا دیدید كه انسانیّت چگونه درخشید؟ آیا نگفتم چیزی از انسان میدانم كه شما نمیدانید. كربلا قصّة همه انسانیّت است تا ما از درخشیدن باز نمانیم، و حسین(ع) درخشیدن الهیِ انسانی را به انتهای كمال رساند.