رسم كربلا، رسمی است كه قاتلان در اسارتند و شهیدان و شهیددادگان سرور و عزیزند و نه شكست خورده و ضعیف. و خدا رسم كربلا را این چنین بنا نهاده و تا آخر هم، این رسم، شهادت دارد ولی ذلّت ندارد، كشته شدن دارد ولی شكست ندارد.
اینان پروای حقّ داشتند لذا جایی برای پروایِ از دشمن در قلبشان نمانده بود، البته بی‌پروایی اینان در برابر دشمن غیر از هتّاك و دریده‌بودن و بی‌حیا بودن است. هرگاه رسم ما، رسم كربلا شود، اضطراب و یأس در زندگی ما، تبدیل به آرامش و عبادت می‌شود. رسمی كه دشمن را به جایی میكشاند كه میگوید: «من خودم نیستم من شمایم» و در واقع قاتلان بر همدیگر نفرین میفرستند،(60) و در حكم دفاع از مقتولان درمیآیند. این را هنر اسلام میگویند، شما چنین چیزی را كجا سراغ دارید؟