بسم‌الله‌الرحمن‌‌الرحیم
﴿ اَلسَّلامُ عَلَیكَ یا اباعبدالله وَعَلَی الْاَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِنائِكَ ﴾
﴿ عَلَیْكَ مِنّی سَلامُ اللّهِ اَبَدًا ما بَقیتُ وَ بَقِی اللَّیْلُ وَ النَّهارُ ﴾
﴿ وَلاجَعَلَهُ اللّهُ اخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِكُمْ ﴾
سلام و صلوات بر پیامبر خدا(ص) و اهل‌بیت او كه با زحمت‌ها، مراقبت‌ها، دقتها و تقواهای خاص و اخصّ خود آنچه را كه خداوند برای بشر فراهم كرده بود، به بشر رساندند و اگر آن‌ها نبودند، پیام خدا، ظرفی برای ارائه به بشر نداشت. بنابراین جفا كاری است اگر از پیام خدا استفاده كنیم و از مظاهر مقدّس ارائه این پیام، غفلت نماییم. یكی از این مظاهر مقدّس، وجود مقدّس حضرت اباعبدالله(ع) است و آن چه كه از پرتو این وجود مقدّس به ما رسیده است، یك ظهور خاصی دارد كه به‌وسیله آن راحتتر میتوانیم با پیام‌های غیبی ارتباط برقرار نماییم. این‌جاست كه روایت مشهور پیامبراكرم(ص): «حُسَیْنٌ مِنّی وَ اَنَا مِنْ حُسَیْن» معنایی دیگر پیدا میكند. وجود اباعبدالله(ع) همان پیام دین است كه در جایی خاص، نمایش خاصی پیدا كرده است كه ما دائم در زندگی خود به آن نیاز داریم.
همه دین برای این آمده است تا انسان از پوچی رهایی یابد، و این مسلّم است كه همه انسان‌ها از پوچی متنفّر هستند. مشكل این است كه بعضیها برای فرار از پوچی به پوچی دیگری متوسل میشوند، شما كم و بیش چنین كسانی را سراغ دارید، كسانی كه دچار تجمّلات میشوند، مگر میخواهند از چه چیزی آزاد شوند؟ از بیخودی و پوچی، ولی باز به پوچی دیگری گرفتار میشوند، و این چنین است كه ارزش دین و در كنار آن ارزش نهضت اباعبدالله(ع) آرام‌آرام برای ما روشن می‌شود.