بسم‌الله‌الرحمن‌‌الرحیم
﴿ اَلسَّلامُ عَلَیكَ یا اباعبدالله وَعَلَی الْاَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِنائِكَ ﴾
﴿ عَلَیْكَ مِنّی سَلامُ اللّهِ اَبَدًا ما بَقیتُ وَ بَقِی اللَّیْلُ وَ النَّهارُ ﴾
﴿ وَلاجَعَلَهُ اللّهُ اخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِكُمْ ﴾
از این نكته هرگز نباید غافل بود كه ائمه اطهار(ع) فرمودهاند؛ امور ما بطنها دارد. یعنی سخنان و حركات آن‌ها معناها دارد كه ما به اندازة تدبّرمان با معنای عمیقتری از آن حركات و سخنان روبه‌رو میشویم كه عقل آن را میفهمد. وقتی بیشتر تدبر كردیم به معنایی میرسیم كه دیگر عقلمان توان فهم آن را ندارد بلكه قلبمان میفهمد و وقتی جلوتر رفتیم معنایی هست كه آن را سرّ وجودمان میفهمد نه عقل و قلبمان، یعنی همان طور كه حسّ ما اصلاً معنا را نمیفهمد عقلمان هم آنچه را قلب ادراك میكند نمییابد، سرّمان نیز چیزی را درك میكند كه در حد عقل و قلب نیست بنابراین ما نباید خود را از مراحل عمیقتر و عالیتر سخنان و حركات ائمه(ع) محروم كنیم.