بسم‌الله‌الرحمن‌‌الرحیم
﴿ اَلسَّلامُ عَلَیكَ یا اباعبدالله وَعَلَی الْاَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِنائِكَ ﴾
﴿ عَلَیْكَ مِنّی سَلامُ اللّهِ اَبَدًا ما بَقیتُ وَ بَقِی اللَّیْلُ وَ النَّهارُ ﴾
﴿ وَلاجَعَلَهُ اللّهُ اخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِكُمْ ﴾
سلام بر حسین(ع) كه به وسعت همه انسان ها، در همه تاریخ، سخنهای بزرگ را با عمل خود به صحنه آورد، تا انسان‌ها در هیچ شرایطی سرگردان نمانند. انسان‌های قدسی متعالی، همیشه حركتشان وسیعتر از آن است كه سایر انسان‌ها فقط با روبه‌رو شدن با آن حركات، مسئله برایشان روشن شود، همچون قرآن، كه اگر فقط به ظاهرش بسنده كنید به آن ظلم كردهاید. مثلاً قرآن میفرماید: «یَدُاللَّهِ فَوْقَ اَیْدیهِم»، حالا اگر كسی تصورش این باشد كه خدا یك دست دارد كه آن دست بالاتر از بقیه دست ها است، این تصور، ظلم به قرآن است. در مورد ائمه معصوم(ع) هم، همین طور است، حركاتشان دارای باطن است. خداوند به ما دستور داده است كه باید در قرآن تدبّر كنید، تدبّر یعنی این‌كه در ورای این ظاهر، باطنی وجود دارد كه باید به آن باطن نظر كنید، در مورد ائمه معصومین(ع) هم اگر فقط به ظاهر حركات و رفتار و گفتار آن‌ها بسنده كنیم، ظلم بزرگی نسبت به آن‌ها است.