در این جلسات متعددی كه گذراندیم، خواستیم یكی از گوهرهای نهضت اباعبدالله(ع) را تحت عنوان «كربلا مبارزه با پوچی‌ها» بفهمیم و به همین جهت باب آن را گشودیم. ما معتقدیم یكی از گوهرهایی كه در نهضت كربلا وجود دارد این است كه اباعبدالله(ع) میخواهد، انسانی را كه در حال پوچ شدن است نجات دهد، ممكن است شما بپرسید مگر این مقصود و هدف كلّ دین نیست؟ آری هدف كلّ دین همین است ولی شما توجه داشته باشید، ببینید مگر در جنگ بدر، پدر همین معاویه و یا به عبارتی پدر بزرگ همین یزید نبود كه به جنگ پیامبر(ص) آمده بود؟ ولی آنچه كه در كربلا واقع شد در جنگ بدر واقع نشد، یعنی این زمینه و شرایطی كه برای اصحاب كربلا فراهم بود كه تا آن مرحله پیش بروند برای اصحاب بدر فراهم نبود، و از این جاست كه میگوییم نمود نهایی دین در كربلا ظاهر گردید. جنگ بدر در تاریخ اسلام جنگ بزرگی است، چون تعیین كننده بود، یك طرف نور عجیب و طرف دیگر ظلمت عجیب و لذا به تعبیری كربلا جبهه رشد یافته جنگ بدر است كه به لطف خدا به دست یاوران اباعبدالله‌الحسین(ع) به وجود آمد و به همین دلیل نقطههای عطف و نهایت‌هایی در آن هست كه مخصوص به خود آن است و جا دارد كه بگوییم، نهایتِ نجات پوچی انسان به رهبری حسین(ع) در مقابل نهایتِ فرهنگ جاهلیت به رهبری معاویه غرب‌زده (آن‌گونه كه بحث شد) در كربلا واقع شده است. اگر به این نكته رسیدیم كه گوهری از گوهرهای نهضت اباعبدالله(ع) فرار از پوچی و به عبارتی دیگر نجات از پوچی هاست، به اندازهای كه از این زاویه به كربلا نگاه كنیم، به همان اندازه از پوچی و بیثمری نجات پیدا میكنیم.