امام در شرایط مناسب كه مصادف با مرگ معاویه بود، توانست پیام خود را به مردم برساند. علّت این كه امام به طرف كوفه رفت این بود كه كوفیان به جهت ظلم‌های معاویه بر آنها آمادگی بیشتری جهت یاری حسین(ع) داشتند. هر چند توفیق یك‌دل بودن را از خود سلب كردند، ولی امام مسیر پیامرسانی خود را به‌خوبی طی كردند، (به‌همین جهت امام پس از شنیدن خبر شهادت مسلم‌بن‌عقیل باز همان راه را ادامه دادند)، و همچنان تا امروز این پیام مسیر خود را میرود. آنهایی كه درد دین دارند تا قیام قیامت در این پیامرسانی شریكاند تا نگذارند حجاب سودجویی و سیاستبازی، نور معنویّت و شریعت را خاموش كند و شور حیات دینی كه از سرچشمه حسین(ع) جاری است، بخشكد، و خودشان با جداشدن از اسلام و كربلا در ظلمت سرد زندگی دنیا بپوسند.
ای كاش! نگاهی به زندگی انسانها در پانصد سال اخیر میكردیم تاببینیم معنی پوسیدن درظلمت سرد دنیا و معنی با شور ماندن و با شور مردن، چقدر در رابطه با دوری و نزدیكی به كربلا، روشن و غیر قابل انكار است. ای كاش! به اطرافیان خود نگاه میكردیم تا این رابطه باز خود را روشنتر اثبات كند. عدّهای جدا شده از حسین(ع) و سرد و بی‌روح و دنیا زده، و عدّهای متوسل به حسین(ع) و سرشار از امید و صبر و آرامش.
ای خدا! به حق حسین(ع) ما را از حسین(ع) جدا نكن تا از هیچ جبهة حقّی، جدا نكرده باشی.
«والسلام علیكم و رحمةالله و بركاته»