(7) وَأَنَّ السَّاعَةَ ءَاتِیَةٌ لَّا رَیْبَ فِیهَا وَأَنَّ اللَّهَ یَبْعَثُ مَن فِی الْقُبُورِ
و(آفرینش انسان از خاک و رویش گیاهان از زمین خشک، نشانه آن است که) همانا قیامت آمدنی است و شکی در آن نیست، و خداوند تمام کسانی را که در قبرها آرمیدهاند زنده خواهد کرد.
پیامها:
1- آفرینش انسان و گیاه، نشانهی حقانیّت خداوند است. (ذلک بانّ اللّه هوالحقّ)
2- خداوند هرگز آفرینش را با مرگ و میر رها نمیکند زیرا کسی که حقّ است، هرگز کار لغو و باطل از او سر نمیزند. پس باید آفریدههای خود را به مقصد و هدف نهائی برساند و پس از مرگ مرحلهی دیگری باشد. (بانّ اللّه هوالحقّ و انّه یُحیی الموتی)
3- کسی که یک بار آفرید، باز هم میتواند بیافریند. (یُحیی المَوتی)
4- کسی که هم ابتداءً خلق میکند و هم میتواند در آفریدهی خود هرگونه تصّرفی انجام دهد، قادر مطلق است. (علی کلّ شیء قدیر)
5 - معاد، جسمانی است. (یَبعثُ مَن فی القبور)