(3) اَلزَّانِی لَا یَنکِحُ إِلَّا زَانِیَةً أَوْ مُشْرِکَةً وَالزَّانِیَةُ لَا یَنکِحُهَآ إِلَّا زَانٍ أَوْ مُشْرِکٌ وَحُرِّمَ ذَلِکَ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ
مرد زناکار، جز با زن زناکار یا مشرک ازدواج نکند. و زن زناکار جز مرد زناکار یا مشرک را به همسری نگیرد. واین زناشویی بر مؤمنان حرام است.
نکتهها:
این آیه، حال و هوای آیهی «الخبیثات للخبیثین والخبیثون للخبیثات» را دارد که در آیه 26 همین سوره میآید. .
علاوه بر تنبیه جسمی با شلاق و تنبیه روحی و اجتماعی، بدلیل حضور مردم به هنگام اجرای حدّ، باید محدویّتهای دیگری نیز برای زناکار باشد.
در روایات آمده است که حکم این آیه در بارهی کسانی است که به زنا شهرت دارند. و اگر زناکاری توبه کرد میتواند مانند دیگران با فرد دلخواهش ازدواج کند.**تفسیر المیزان ؛ کافی، ج5، ص354.***
امام باقر علیه السلام فرمود: خداوند زناکار را در برابر مؤمن نام برده و این نشان میدهد که زناکار مؤمن نیست.**کافی، ج2، ص32.***
پیامها:
1- در ازدواج مسألهی کفو بودن، یک اصل است. (زنان و مردان ناپاک، لایق همسران پاک نیستند). (الزّانی لا ینکح الاّ زانیه)
2- افراد فاسد، در جامعهی اسلامی مطرودند. (لا ینکح الاّ...)
3- زناکار در کنار مشرک قرار گرفته است. (زانیة او مشرکة)
4- مردان و زنان مؤمن، باید همسران پاک و پاکدامن انتخاب کنند. (حرم ذلک علی المؤمنین)