(37) لَنیَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَآؤُهَا وَلَکِن یَنَالُهُ التَّقْوَی مِنکُمْ کَذَلِکَ سَخَّرَهَا لَکُمْ لِتُکَبِّرُواْ اللَّهَ عَلَی مَا هَدَیَکُمْ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِینَ
هرگز گوشت و خون حیوانات قربانی، به خداوند نمیرسد، بلکه آنچه از طرف شما به او میرسد تقواست، این گونه خداوند حیوانات را برای شما مسخّر نمود، تا خدا را به خاطر آن که شما را هدایت کرده است به بزرگی یاد کنید، و به نیکوکاران بشارت ده.
پیامها:
1- خداوند به تکالیفی که انجام میدهیم، نیازی ندارد. (لن یَنالَ اللّه لُحومها)
2- در ورای مسائل ظاهری دین، اهداف والاتری وجود دارد. (به ظاهر دستورات دینی بسنده نکنیم، داشتن اخلاص و روح تعبّد و تسلیم در برابر فرمان خداوند، باطن احکام الهی است). (و لکن یَنالُه التّقوی)
3- رابطهی انسان با خداوند از راه تقواست. (یَنالُه التّقوی منکم)
4- خدا را به بزرگی یادکردن، یک نوع شکر الهی است. (لتکبّروا اللّه علی ماهداکم)
5 - نعمت هدایت، از نعمتهایی است که برای شکر آن سفارش ویژهای شده است. (علی ما هداکم)
6- اگر لطف خداوند نباشد، همه گمراه خواهیم شد. (هداکم)
7- حج و مناسک آن جلوه آشکار هدایت است. (علی ما هداکم)
8 - انجام مناسک حج، انسان را در زمره محسنین قرار میدهد. (وبَشّر المحسنین)