از آیات بالا چنین میتوان نتیجه گرفت: خطری که به وسیله غفلت و بیخبری از یاد خدا و مسایل سرنوشتساز زندگی، متوجّه سعادت انسان میشود، بیش از آن است که غالباً تصور میکنیم. غفلت همه ارکان سعادت ما را ویران میسازد و مانند آتشسوزان، خرمن زندگی را میسوزاند و تمام امکانات و استعدادهای خداداد را برباد میدهد.