غفلت قلب انسان را میمیراند؛ یعنی، پس از قساوت و سنگدلی، مرگ قلب فرامیرسد، به گونهای که دیگر مواعظ و اندرزها تأثیری در آن نمیکند. در چنین حالتی، راه بازگشت به او بسته میشود و امیدی برای سعادت او باقی نمیماند.
امیرمؤمنان علی علیه السّلام میفرمایند: من غلبت علیه الغفلة مات قلبه؛ کسی که غفلت بر او چیره شود، قلبش میمیرد.(556)
در حدیث دیگری از همان حضرت میخوانیم: بینکم و بین الموعظة حجاب من الغفلة و الغرّة؛ میان شما و موعظه و اندرز، حجابی از غفلت و غرور است.(557)