مستی نعمت (که با غرور شباهت زیادی دارد، امّا در واقع چیزی جدای از آن است) نیز انسان را در گرداب غفلت میافکند.
هنگامی که افراد کمظرفیت خود را در ناز و نعمت دیدند، گویی مست میشوند و مستی آنها را در غفلت از واقعیتهایی که اطراف او را گرفته است، فرومیبرد و این بیخبری و غفلت همچنان ادامه مییابد تا سرانجام سیلی اجل در صورت او نواخته شود و بیدارش کند، همانگونه که امیرمؤمنان علی علیه السّلام فرمودهاند: من غفل عن حوادث الایّام أیقضه الحمام؛ کسی که از حوادث روزگار غافل شود، مرگ او را بیدار خواهد کرد.(551)
امام سجاد، علی بن الحسین علیه السّلام نیز فرمودهاند: انّ قسوة البطنة و فتر المیلة و سکر الشّبع، و عزّة الملک ممّا یثبّط و یبطی عن العمل و ینسی الذّکر و یلهی عن اقتراب الأجل حتّی کانّ المبتلی بحبّ الدّنیا به خبل من سکر الشّراب؛ سنگدلی حاصل از شکمپرستی و پُرخوری، سستی میل (به دنیا) و مستی سیری و غرور حاکمیّت، از اموری است که انسان را از عمل بازمیدارد و یاد خدا را به فراموشی میسپرد و او را از فکر نزدیک شدن اَجل، غافل میکند تا آنجا که گویی گرفتار حبّ دنیا، مست شراب است.(552)