قابل توجه اینکه در آیات فوق خواندیم همیشه در اموال نیکوکاران حقی برای سائل و محروم است ، این تعبیر به خوبی نشان می دهد که آنها خودشان را در برابر نیازمندان و محرومان مدیون میبینند ، و آنان را طلبکار و صاحب حق می شمرند ، حقی که به هر حال باید پرداخته شود ، و هیچگونه منتی در پرداختن آن نیست ، درست مانند طلبهای سائر طلبکاران .
و چنانکه گفتیم قرائن مختلفی نشان می دهد که این تعبیر مربوط به زکات واجب و امثال آن نیست ، بلکه ناظر به انفاقهای مستحبی می باشد که پرهیزگاران آن را دین خود می شمرند .**نزول این آیات در مکه و ورود این حکم در خصوص نیکوکاران بهشتی و روایات ائمه اهلبیت (ع) قرائنی است که حکایت از نظر داشتن این آیات به غیر زکات می کند***
@@تفسیر نمونه جلد 22 صفحه 329@@@