آیات فوق ترسیم روشنی از دیدگاه اسلام در زمینه مساءله ((جبر و اختیار)) و ((هدایت و اضلال )) است ، زیرا این نکته را به خوبی آشکار می کند که کار خداوند فراهم آوردن زمینه های رشد و هدایت است .
از یکسو ((رسول الله )) (صلی اللّه علیه و آله ) را در میان مردم قرار می دهد ، و قرآن که برنامه هدایت و نور است نازل می کند ، و از سوی دیگر ((عشق به ایمان )) و ((تنفر و بیزاری از کفر و عصیان )) را به عنوان زمینه سازی در درون جانها قرار می دهد ولی سرانجام تصمیم گیری را به خود آنها واگذار کرده ، و تکالیف را در این زمینه تشریع می کند .
طبق آیات فوق عشق به ایمان ، و تنفر از کفر ، در دل همه انسانها بدون استثنا وجود دارد ، و اگر کسانی این زمینه ها را ندارند از ناحیه تربیتهای غلط و اعمال خودشان است ، خدا در دل هیچکس ((حب عصیان )) و ((بغض ایمان )) را نیافریده است .