در داخل بدن هر انسانی، حیوان صُوری هست با همه‌ی اعضاء و قوا و حواسِ حیوانی و آن حیوان، بالفعل موجود است و با مرگِ بدن نمی‌میرد - بلکه با مرگ بدن ظاهر می‌شود - و آن حیوان در روز قیامت به صورتی که با معنایش تناسب دارد محشور می‌شود و این موجودی که انسان در درون خود ساخته حیاتش مانند حیات نفس است که حیات عین ذاتش می‌باشد و آن حیوان متوسطی است بین حیوان عقلی و حیوان حسی و به صورت ملکات مکتسبه‌ی نفس محشور می‌گردد چنانچه خداوند می‌فرماید: «وَ إِذا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَیْهِمْ أَخْرَجْنا لَهُمْ دَابَّةً مِنَ الْأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كانُوا بِآیاتِنا لا یُوقِنُونَ»(241) یا می فرماید: «وَ یَوْمَ نَحْشُرُ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجاً مِمَّنْ یُكَذِّبُ بِآیاتِنا فَهُمْ یُوزَعُونَ»(242) که همگی اشاره به انقلاب نفوس و جوهر آن‌ها و دگرگونی آن‌ها به حیواناتی از درندگان و وحوش دارد.