انسان ذاتی دارد که اولاً: خاصیتش طلب کمال مطلق است، ثانیاً: کمال مطلق را همه دوست دارند، به همین جهت آن دوست‌داشتنِ ذاتی را نمی‌شود به این لیوان سوق داد وگرنه انسان به شدت از درون سرخورده می‌شود، زیرا قلبی که دوست‌داشتن به کمال مطلق را دارا است و با ارتباط با مصداق آن می‌خواهد خود را تغذیه کند، اگر به چیزی غیر معصوم دل بسپارد بیچاره و درمانده می‌شود. این به جهت آن است که روح انسانی از آن جهت که طالب کمال مطلق است، بیشترین دوست‌داشتن را می‌خواهد و با هرچیزی آرام نمی‌گیرد. می‌خواهد چیزی را پیدا کند که بتواند تمام دوست‌داشتنش را در آن خرج کند. مثلاً اگر کتابی پیدا کردید که بتوانید با تمام وجود دوستش داشته باشید خیلی خوشحال می‌شوید، همه به دنبال آن‌اند که چیزی را با تمام وجود دوست داشته باشد، ولی اگر آن چیز نتواند جواب دوست‌داشتن آن‌ها را بدهد در دوست‌داشتن شکست می‌خورند و این بدترین شکست است، به طوری که از پیامبر خدا(ص) نقل شده: «ألا وَ مَنْ ماتَ عَلی بُغْضِ آل محمّدٍ ماتَ کافراً، وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ لَمْ یَشَمَّ رَائِحَةَ الْجَنَّةّ»؛(95) بدانید هركس بر بغض آل محمّد بمیرد كافر از دنیا رفته و هركس بر بغض آل محمّد بمیرد بوى بهشت را استشمام نخواهد كرد. این روایت نشان می‌دهد اگر مسیر دوست‌داشتن انسان درست هدایت نشود و به مسیری غیر از محبّت به آن خانواده بیفتد هرگز انسان کوچکترین بهره‌ای از کمالات نخواهد برد و معنی بدترین شکست که عرض کردم از این جهت بود.(96) و در مقابل پیامبر خدا(ص) می‌فرمایند: «مَنْ مَاتَ عَلَى حبّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ شَهِیداً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حبّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مَغْفُوراً لَهُ، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حبّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ تَائِباً، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حبّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مُؤْمِناً مُسْتَكْمِلَ الْإِیمَانِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حبّ آلِ مُحَمَّدٍ بَشَّرَهُ مَلَكُ الْمَوْتِ بِالْجَنَّةِ ثُمَّ مُنْكَرٌ وَ نَكِیرٌ، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حبّ آلِ مُحَمَّدٍ یُزَفُّ إِلَى الْجَنَّةِ كَمَا تُزَفُّ الْعَرُوسُ إِلَى بَیْتِ زَوْجِهَا، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حبّ آلِ مُحَمَّدٍ(ص) فُتِحَ لَهُ فِی قَبْرِهِ بَابَانِ إِلَى الْجَنَّةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حبّ آلِ مُحَمَّدٍ جَعَلَ اللَّهُ قَبْرَهُ مَزَارَ مَلَائِكَةِ الرَّحْمَةِ، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حبّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ عَلَى السُّنَّةِ وَ الْجَمَاعَة»؛ (97) هركس بر محبّت آل محمّد از دنیا برود شهید مرده است. بدانید که هركس بر محبّت آل محمّد بمیرد آمرزیده است، توجه كنید هركس بر محبّت آل محمّد بمیرد با توبه از دنیا رفته است، هركس بر محبّت آل محمّد بمیرد با ایمان كامل از دنیا رفته و هركس بر محبّت آل محمّد بمیرد ملك الموت به او بشارت بهشت می‌دهد و بعد از او نكیر و منكر، هركس بر محبّت آل محمّد بمیرد چنان با جلال او را به بهشت می‌برند مانند عروسىكه به خانه‌ی شوهر می‌رود، هركس بر محبّت آل محمّد بمیرد درى از قبرش به بهشت گشوده مىشود، توجه كنید هركس بر محبّت آل محمّد بمیرد خداوند قبر او را جایگاه زیارت ملائكه‌ی رحمت قرار می‌دهد، هركس بر محبّت آل محمّد بمیرد بر راه و روش پیامبر و جماعت مؤمنین مرده است.
این روایت که بین شیعه و سنی مشهور است حاوی معارف بسیار بلند و نکات بسیار ارزنده است که می‌توان گفت رسول خدا(ص) راهِ به ثمررسیدن جهان اسلام را نشان داده‌اند و جا دارد که در تک‌تک فرازهای آن تأمل شود که إن‌شاءالله در جلسات آینده تا حدّ امکان به آن پرداخته می‌شود. آن‌چه به اجمال از این روایت و امثال آن روشن می‌شود این است که محبّت به اهل البیت پیامبر(ع) علامت ایمان و شرط قرارگرفتن در ایمان است و لذا در راستای ورود به زندگی حُبّی، رسول خدا(ص) می‌فرمایند: «لَا یُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ حَتَّى یَكُونَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَحبّ إِلَیْهِ مِمَّا سِوَاهُمَا»؛(98) کسی از شما ایمان واقعی نمی‌آورد مگر آن وقت که خدا و رسولش نزد او محبّوب‌تر از همه‌چیز باشد. عنایت بفرمایید که شرط ورود به ایمان را حبّ خدا و رسول خدا(ص) قرار داده است.