این‌كه اهل‌البیت(ع) هدیه‌ی خدا به بشریت هستند، تا راه محبّت به خدا باز باشد، نیاز به بحثی طولانی داردو باید متوجه طهارت تکوینی آن عزیزان باشیم که در جلسه‌ی اول تا حدّی به آن پرداخته شد. همان‌طور که آب - عین تری است - هدیه است به بشریت تا بشر با رجوع به آن تشنه نماند و از طرفی نمیشود سیراب شد مگر با آن چیزی که در ذات خود و به صورت تکوینی «تر» است، یعنی با نمِ پارچه نمیشود سیراب شد تنها ذاتی كه عین تری است می‌تواند سیراب كند، باید برای نجات بشر هم عین انسان كه همان انسان كامل و یا عین عصمت است در صحنه باشد و این هدیه‌ی بزرگ خداست، عمده آن است كه متوجه شویم بدون معصومین(ع) سیر محبّت به خدا محقق نمیشود و این مدّ نظر ما است.
پیامبر خدا(ص) بسیار تلاش كردند تا اهل‌البیت(ع) یعنی این دریچه‌های هدایت در اختیار مردم باشند. حضرت در جاهای متفاوت و به صورت‌های مختلف مسئله‌ی حبّ اهل‌البیت(ع) را پیش می‌كشیدند به طوری كه امروز در كتب روایی اهل سنت به طور كامل مسئله‌ی حبّ اهل‌البیت مطرح است. زمخشری در تفسیر كشّاف حدیثی نقل كرده كه فخر رازی و قُرطُبی نیز در تفسیرشان از او اقتباس كرده اند، او می‌گوید چون آیه‌ی: «...قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى...»؛(168) نازل شد رسول خدا(ص) فرمودند: «مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ شَهِیداً، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مَغْفُوراً لَهُ، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ تَائِباً، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مُؤْمِناً مُسْتَكْمِلَ الْإِیمَانِ، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ بَشَّرَهُ مَلَكُ الْمَوْتِ بِالْجَنَّةِ ثُمَّ مُنْكَرٌ وَ نَكِیرٌ، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ یُزَفُّ إِلَى الْجَنَّةِ كَمَا تُزَفُّ الْعَرُوسُ إِلَى بَیْتِ زَوْجِهَا، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ(ص) فُتِحَ لَهُ فِی قَبْرِهِ بَابَانِ إِلَى الْجَنَّةِ، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ جَعَلَ اللَّهُ قَبْرَهُ مَزَارَ مَلَائِكَةِ الرَّحْمَةِ، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ عَلَى السُّنَّةِ وَ الْجَمَاعَةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ جَاءَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَكْتُوبٌ بَیْنَ عَیْنَیْهِ آیِسٌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ كَافِراً، أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ لَمْ یَشَمَّ رَائِحَةَ الْجَنَّة»(169) هركس با حبّ آل محمد بمیرد، شهید مرده است. و هركس با حبّ آل محمد بمیرد، آمرزیده شده است. و هركس با حبّ آل محمد بمیرد، تائب و توبه كرده مرده است. و هركس با حبّ آل محمد بمیرد، به صورت مؤمنی كه ایمانش كامل است مرده است. و هركس با حبّ آل محمد بمیرد، ملك الموت و ملائكه‌ی نكیر و منكر به او بهشت را بشارت می‌دهند. و هر كس با حبّ آل محمد بمیرد، بهشت به او نزدیك می‌شود، آن‌طوری كه عروس به منزل همسرش نزدیك می‌شود. و هركس با حبّ آل محمد بمیرد، دو در از قبرش به سوی بهشت باز می‌شود. و هركس با حبّ آل محمد بمیرد، قبرش مزار و زیارتگاه ملائكه‌ی رحمت می‌گردد. و هركس با حبّ آل محمد بمیرد، در راستای سنت پیامبر و جماعت مسلمین مرده است. و هركس با بغض آل محمد بمیرد، روز قیامت در بین دو چشمش نوشته شده است، مأیوس از رحمت خدا و هركس با بغض آل محمد بمیرد، كافر مرده است. و هركس با بغض آل محمد بمیرد، بوی بهشت به مشامش نمی‌‌رسد.
ملاحظه كنید كه در آن خلوتِ برزخ و قیامت حب اهل البیت(ع) چه اندازه كارساز است و بغض به این خانواده چقدر آزار دهنده و ویران‌گر است.
فخر رازی مفسر مشهور اهل سنت می‌گوید: آل محمد(ص) كسانی هستند كه بازگشت امرشان به پیامبر است و كسانی كه ارتباط‌شان به او محكم‌تر و كامل‌تر باشد «آل» محسوب می‌شوند و شك نیست كه فاطمه و علی و حسن و حسین(ع) محكم‌ترین پیوند را با رسول خدا داشتند و این از مسلّمات و مستفاد از احادیث متواتر است، بنابراین لازم است آن‌ها را آل پیامبر بدانیم.(170)
این‌که زمخشری نقل می‌كند وقتی آیه‌ی «مودّت فی القربی» نازل شد، اصحاب عرض كردند: ای رسول خدا، خویشان شما چه كسانی هستند كه مودّتشان بر ما واجب است؟ حضرت فرمودند: علی و فاطمه و دو فرزندشان. این حدیث نشان می‌دهد كه موضوع حبّ خاندان پیامبر(ص) مسئله‌ا‌ی نیست که مربوط به شیعه باشد، منتها شیعه با دقتی بیشتر این مسئله را دنبال كرده و متوجه شده كه این حب یك مسئله‌ی عاطفی و احساسی نیست، بلكه در راستای هدایت الهی است، آن هم در راستای مرتبه‌ی عالیه‌ی هدایت.