عین موضوع ضایع‌كردن عقل و جهت‌دادن آن برای حیله‌گری بیشتر، موضوع ضایع‌كردن دل و زیان‌هایی که در پی دارد، موضوع بسیار مهمی است، و آن عبارت است از این‌كه محبّت به موجودات محدود را مقصد دل قرار دهیم، در این حالت است كه عرض شد دل انسان سرخورده و افسرده می‌شود. در حالی که در محبّت به انسان كامل، كه آینه‌ی تمام نمای حق است، دل در مسیر محبّت به مقصد واقعی خود قرار می‌گیرد و در مسیری که باید حرکت کند، حرکت می‌کند تا آن‌جا که خیال انسان منور به صُوَر معنوی می‌گردد و به نشاط می آید، که این نکته‌ی بسیار مهمی است و هر اندازه تلاش کنیم تا خیال‌مان منور به صُوَر معنوی شود به همان اندازه احساس می‌کنیم راه ورود به بهشت بر جان ما گشوده شده است. همین قدر بدانید که:
آن خیالاتی که دام اولیاست
عکس مه رویان بستان خدا است
وقتی دل راجهت دادیم مشخص می‌شود كه باید به «كامل» محبّت بورزیم و كامل در موطن انسانی، امام معصوم است، از طرفی حرکات و سکنات و سیره و گفتار امام معصوم را می‌توانیم در نفس خود تصور كنیم، و سعی کنیم حرکات و سکنات و سیره و گفتار خود را به او نزدیک نمائیم. در حالی كه خدا را نمی‌توان تصور كرد تا دل در طریق اُنس با صورت خیالیه‌ی او به حرکت درآید. با تصور امام معصوم و توجه به سیره‌ی او، قلب و خیال تغذیه می‌شوند. بنابراین خداوند نیاز فطری ما به محبّت‌ورزیدن را از طریق محبّت به اهل‌البیت(ع) به راه مستقیمِ سعادتش هدایت فرموده است. چون از یک طرف ما نیاز داریم به «کمال مطلق» محبّت بورزیم، از طـرف دیگر خداوند برای جواب‌دادن به این نیاز توصیه می‌فـرماید بـه اهل‌البیت(ع) که در موطن انسانی، در کمال محض‌اند، محبّت و مودّت بورزیم و از این طریق عملاً ما را در مسیر محبّت به خود راهنمایی فرموده است.