هیچ مسلمانی نیست که به دنبال عالی‌ترین محبّت نباشد و عالی‌ترین محبّت، محبّت به خداست که از طریق محبّت به آل محمد(ص) محقق می‌شود. رسول خدا(ص) فرمودند: «اَلا وَ مَنْ مَاتَ عَلی حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مُؤْمِنا مُسْتَکْمِلَ الْایمان»؛(190) بدانید هرکس با حبّ آل محمد(ص) بمیرد، مؤمن مرده، آن هم مؤمنی که ایمانش کامل شده است. و این نشان می‌دهد که حبّ آل محمد(ص) موجب کمال ایمان و تعالی قلب در مسیر درک حقایق ایمانی می‌گردد تا آن‌جایی که توانسته است به خداوند و به همه‌ی اسماء حسنای او ایمان بیاورد. این‌جاست که می‌بینید ورود به محضر حق جز به واسطه‌ی اسماء حق امکان ندارد و آن اسماء جز در مظاهر کامل، موجب ایمان کامل نمی‌گردد. زیرا بنده‌ی واقعی عاشق هیچ‌چیزِ خدا نمی‌شود مگر آنچه از او ظاهر شده و آن چیزی که از خدا به نحو کامل ظاهر شده، انسان کامل است که همچون جام بلورین که محتوای خود را می‌نمایاند، اسماء الهی را به نحو جامع می‌نمایاند و انسان‌ها را عاشق خدایشان می‌کند.
خدایی که در حرکات و گفتار امامان معصوم(ع) تجلی می‌کند چون ما را دوست داشت خواست از آن طریق ما نیز او را دوست بداریم و از همه چیز منصرف شویم و این است که همواره در مسیر محبّت به اهل البیت(ع) در جستجوی احیاء محبّت به پروردگارمان هستیم و می‌دانیم محبّت ما به اهل‌البیت(ع) عین محبّت پروردگارمان است به ما، تا عشق را به ما هدیه کند.
خداوند با عشقِ خودش ما را مست محبّت کرده است و لذا گفته‌اند؛ عاشق، عاشقِ عشق است و خداوند این عشق را به بندگانش می‌دهد تا بندگی به معنی واقعی آن محقق شود، زیرا جز عاشق کسی او را بندگی نمی‌کند و در برابرش اظهار خواری نمی‌نماید. با این همه ما او را در جلوه‌گاه های کامله‌اش دوست داریم. پس ما اسماء او را دوست داریم و چون پرده بر افتد آگاه می‌شویم جز خدا را دوست نداشته‌ایم و لذا می‌فرماید: «وَقَضَى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِیَّاهُ»؛(191) پروردگارت چنین حکم فرمود که عبادت نشود جز او، پس مودّت و اطاعت از امامان(ع) که به ما دستور داده در حکم عبادت خودِ اوست.