متن حدیث :
لا یستقیم قضآء الحوایج الا بثلاث: باستصغارها لتعظم و باستکتامها لتظهر و بتعجیلها لتهنأ.(184)
ترجمه :
استقامت پیدا نمیکند قضاء حوائج محتاجین مگر بسه چیز:
اول بکوچک شمردن آنحاجت تا بزرگ شود چه آنکه کسیکه باینمرتبه از علو همت رسید که حاجتها را کوچک بشمرد معروف بسماحت و کبر نفس میشود لاجرم عطایش بزرگ و مشهور میشود بخلاف آنکه اگر بزرگ شمارد و منت بگذارد فان من عدد نعمه محق کرمه(185) یعنی کسیکه در مقام منت گذاردن بشمرد احسان و نعم خود را هر آینه باطل و نابود میگراند کرم خود را.
دوم آنکه پنهان کند آن حاجت را که برآورده و عطائی را که نموده، تا ظاهر شود چه آنکه حقتعالی جمیل افعال بندگان را ظاهر میفرماید چنانچه در دعای اهلبیت است یا من اظهر الجمیل وستر القبیح یعنی ای آن کسیکه ظاهر گردانید عمل نیک بندگان را و پنهان کرد کار زشت ایشان را.
سوم آنکه بشتابد در قضای حاجات تا گوارا شود بر طالبان چنانچه گفتهاند: و خیر الخیر ما کان عاجله یعنی بهترین نیکیها که در حق کسی کنند آنست که در آنچیزی که میرسانند به او تعجیل کنند.(186)