امام باقر (علیه السلام) فرمود:
و الله ما ینجو من الذنب الا من اقربه
بخدا سوگند، کسی از کیفر گناه نجات نمییابد جز کسی که اعتراف بدان نماید.
در خبر دیگر فرمود:
کفی بالندم توبه:
بس است برای توبه پشیمان شدن از ارتکاب گناه.
در خبر دیگر فرمود: نه بخدا، خدای تعالی از مردم جز دو خصلت نمیخواهد:
یکی اینکه اعتراف به نعمتهای او نمایند تا برایشان بیفزاید دیگر اینکه اعتراف بگناهان کنند تا برایشان بیامرزد.
یکی از اصحاب امام صادق (علیه السلام) گوید شنیدم آن حضرت میفرمود:
ممکن است مردی مرتکب گناه شود و خدا او را ببهشت برد؟
راوی گوید گفتم: خدا مرتکب گناه را ببهشت برد؟
فرمود: بلی، زیرا که او گناه میکند، اما دائماً ترسان است و بر خود خشمگین است، پس چنین گناهکاری را خدا ترحم میکند و ببهشت میبرد.
در خبر دیگر امام صادق (علیه السلام) فرمود: خداوند دوست دارد بندهای را که گناه بزرگی مرتکب شده و طلب آمرزش کند و دشمن دارد بندهای را که گناه کوچک را سبک شمارد.
ابان بن تغلب گوید: شنیدم امام صادق (علیه السلام) میفرمود:
هیچ بندهای نیست که گناهی کند و بر آن پشیمان شود جز آنکه خدا بیامرزد آنرا پیش از آنکه استغفار کند، و هیچ بندهای نیست که خداوند نعمتی بر او عطا فرماید و او بداند که آن نعمت از جانب خدا است مگر آنکه خدا بیامرزدش قبل از آنکه حمد او را بجای آورد.