در این مورد سیزده حدیث وارد شده که اهم آنها مفهوماً در زیر از نظر خوانندگان می گذرد. امام صادق (علیه السلام) فرمود: فرو خوردن خشم از دشمن هنگام تسلط آنها تقیهایست از روی دور اندیشی و کنارهگیری از اینکه در دنیا خود را در معرض بلاء بیاندازی، و عنادورزی و سختگیری با دشمنان بهنگام تسلط آنان بی مراعات تقیه، ترک دستور خدا است. پس با مردم سازش کنید که اینکار برای شما نزد آنان پیروزی آرد و با آنان ستیزه نکنید تا برگردنهای شما سوار گردند و شما خوار شوید.
در حدیث دیگر فرمود:
ما من عبدکظم غیظا الازاده الله عزوجل عزا فی الدنیا و الاخره
بندهای نیست که خشم خود را فرو خورد جز اینکه خدای متعال عزت او را در دنیا و آخرت بیفزاید و خدای تعالی فرموده است:والکاظمین الغیظ و العافین عن الناس و الله یحب المحسنین آن کسانیکه خشم خود را فرو خورند و از مردم درگذرند و خدا نیکو کاران را دوست دارد....
از امام باقر (علیه السلام)؛ فرمود:
من کظم غیظا و هو یقدر علی امضائه حشاالله قلبه امنا و ایمانا یوم القیمه
کسی که خشم خود را فرو خورد در حالی که بر انجام آن قادر باشد خداوند در روز قیامت دلش را پر از ایمنی و ایمان کند.
در حدیث دیگر امام صادق (علیه السلام) فرمود:
مامن جرعه یتجر عها العبد احب الی الله عزوجل من جرعه غیظ یتجرعها عند ترددها فی قلبها، اما بصبر و اما بحلم:
جرعهای نیست که بندهای بنوشد آنرا دوستتر باشد نزد خدای عزوجل از جرعه خشمی که مینوشد آنرا بندهای موقع شعله ور شدن خشم در دل او، یا بجهت شکیبائی و یا وسیله بردباری؛ یعنی هنگامیکه نسبت به کسی خشم عارض او گشته، اگر طرف قوی و تواناست و نمیتواند مجازات کند، از روی صبر و شکیبائی خشم خود را فرو خورد؛ و یا اگر توانائی مجازات و تشفی دل از وی دارد، روی حلم و بردباری خشم خود را فرو خورد و در مقام مجازات بر نیاید و این افضل صفات مقربان است.