غیبت آنست که کسی در غیاب شخص آبرومندی حرفی زند که اگر آنرا بشنود دلگیر شود. اگر این حرف و بدگوئی که درباره وی نموده راست و درست باشد، غیبت است و اگر دروغ باشد بهتان است و در این مورد شش حدیث وارد شده که چند حدیث آن بنظر خواننده محترم میرسد.
امام صادق (علیه السلام) از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) روایت نموده که آنحضرت فرمود: غیبت اثرش در دین مرد، سریعتر است از اثر خوره در درون شخص؛ و فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده:
الجلوس فی المسجد انتظار للصلوه عباده ما لم یحدث.
نشستن در مسجد بانتظار نماز عبادت است تا وقتیکه حدثی سر نزند.
عرض شد: مقصود از حدث چیست یا رسول الله؟ فرمود: غیبت کردن است.
داود بن سرحان گفت از اباعبدالله (امام صادق) (علیه السلام) از غیبت پرسیدم؛ فرمود: غیبت آنست که ببرادر دینی خود کاری را که نکرده است نسبت دهی و در پشت سرش امری را که خداوند بر او پوشانیده و حدی بر او اقامه نشده منتشر نمائی(34).
از امام صادق (علیه السلام) پرسیدند کفاره غیبت چیست؟ فرمود: هر وقت بیاد آن افتادی از خداوند برای کسیکه غیبتش نمودهای طلب آمرزش نمائی.
امام صادق (علیه السلام) فرمود: کسیکه بمرد مؤمن و یا زن مؤمنهای بهتان زند چیزی را که در او نیست، خداوند او را در طینت خیال برانگیزد تا از عهده آنچه گفته است بیرون آید. راوی پرسید: طینت خبال چیست؟ فرمود چرکی است که از فروج زنان زناکار بیرون آید.