امام صادق (علیه السلام) جملهای از فرمایشات رسول خدا (صلیالله علیه و آله و سلم) را که در مکتوبی ضبط بوده بشرح زیر بیان نمود:
الا ان المؤمن یعمل بین مخافتین، بین اجل قدمضی، لایدری ما الله صانع فیه، و بین اجل قدبقی لا یدری ما الله قاض فیه، فلیاخذ العبد من نفسه لنفسه، و من دنیاه لاخرته و فی الشیبه قبل الکبر، و فی الحیوه قبل الممات، فوالذی نفس محمد بیده ما بعد الدنیا من مستعتب و ما بعدها من دار الا الجنه و النار
آگاه باشید که مؤمن میان دو ترس دست بگریبان است؛ یکی ترس از گذشتهای که نمیداند خدا با عمر گذشتهاش چه میکند. دیگر ترس از عمر باقیماندهاش که نمیداند خدا چه مقدرش نموده است. پس بنده مؤمن باید که بدست خود برای خودش و از دنیایش برای آخرتش و در جوانیش قبل از پیریش و در زنده بودنش قبل از فرا رسیدن مرگش بهره برگیرد. قسم بخدائی که جان محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) بدست قدرت اوست. پس از کوچیدن از دنیا جای تلافی و عذر خواهی نیست و پس از ترک دار دنیا خانهای بجز بهشت و با دوزخ وجود ندارد. (اگر ببهشت راهت ندهند، به دوزخ ببرندت).