امام صادق (علیه السلام) فرمود: در تورات چنین مذکور است که: ای فرزند آدم، خود را برای عبادت من خالص کن، تا دلت را مملو از توانگری کنم و بخودت وانگذارم، و بر من است که در اینحال راه فقر و نیاز را بر تو ببندم، و دلت را از ترس خودم پر کنم؛ و اگر بعبادت من دل نبندی، دلت را مملو از توجه بدنیا نمایم، و درهای فقر و نیازمندی را بروی تو بگشایم و تو را بخودت واگذارم.
در حدیث دیگری فرمود: خدای متعال فرموده: ای بندگان راستگوی من، در دنیا بعبادتم برخوردار باشید چنانکه در آخرت هم بدان برخوردار خواهید بود.
علامه مجلسی (ره) گفته: صدیقان و مقربان از عبادت خدا لذت میبرند و روحشان بدان تقویت مییابد و نزد آنها بزرگترین لذتهای روحی عبادت است.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده: بهترین مردم کسی است که عاشق عبادت باشد و آنرا در آغوش کشد و از دل دوست بدارد و با تن بدان در آمیزد و خود را برای آن فارغ سازد. این چنین کسی باک ندارد که در دنیا بمشقت افتد و یا در رفاه باشد.
راوی حدیث عیسی بن عبدالله از امام صادق (علیه السلام) پرسید: قربان، عبادت چیست؟
آنحضرت فرمود: خوش بینی در طاعت، از راههائی که خداوند از آن راهها اطاعت میشود. ای عیسی، بدان که مؤمن نباشی تا اینکه ناسخ را از منسوخ بشناسی.
گوید، عرض کردم: قربانت، شناختن ناسخ از منسوخ چگونه است؟
فرمود: آیا حال تو چنین نیست که با امامی که با حسن نیت دل به اطاعتش بستهای و آن امام مدتش سرآمده و در میگذرد و امامی بر حق دیگر بجای او میآید، با همان حسن نیت دل در طاعت او میبندی؟
راوی گفت: عرض کردم بلی، فرمود: اینست شناختن ناسخ از منسوخ.