مفضل گفت: حضرت صادق (علیه السلام) بمن فرمود: ای مفضل بشنو آنچه بتو میگویم و بدانکه آنچه میگویم حق است بجا آر و ببزرگان از برادران خود خبر ده. عرض کردم، قربانت، بزرگان از برادرانم کیانند؟!
فرمود: آنان که ببر آوردن خوائج برادران خود شائقند. سپس فرمود: و کسی که یک حاجت برادر مؤمنش را بر آورد خداوند در روز قیامت صدهزار حاجت او را بر آورد که اولی از آنها بهشت است و از آنجمله حاجتها آنست که خویشان و آشنایان و برادرانش را وارد بهشت میگرداند بشرط آنکه ناصبی نباشند...
در حدیث دیگر فرمود: بر آوردن حاجت مؤمن بهتر است از آزار کردن هزار برده و بهتر است از فرستادن هزار اسب در راه خدا برای جهاد یا حج و غیره.
در حدیث دیگر فرمود: هر آینه بر آوردن حاجت مرد مؤمن محبوبتر است نزد خدا از بیست حج که در هر حجی که صاحبش صدهزار اشرفی یا درهم طلا برای حوائج مؤمنین خرج کند.
در حدیث دیگر امام صادق (علیه السلام) در پاسخ اسماعیلبن عمار صیرفی فرمود: هر مؤمنی نزد برادر مؤمنش برای حاجتی رود، آن رحمتی است از جانب خدا که بسوی او روانه شده ، پس اگر حاجتش را بر آورد، آن رحمت را پذیرفته و اگر رد کند در حالتی که توانائی بر بر آوردن حاجتش داشته، رحمت خدا را از خود رد کرده است - حدیث مفصل است تا آنکه فرمود - ای اسماعیل، هر کس برادر مؤمنش نزد او بیاید از برای حاجتی که قادر است آنرا بر آورد و بر نیاورد خداوند در قبرش ماری را مسلط بر او میکند تا انگشت ابهامش را بگزد تا روز رستاخیز چه آمرزیده شود و یا معذب گردد.
در حدیث دیگر فرمود: کسی که خانه خدا را هفت بار طواف کند خداوند ششهزار حسنه برای او بنویسد و ششهزار گناه از او محو کند و ششهزار درجه برای او بر افرازد - اسحاق بن عمار بر این روایت افزوده که: ششهزار حاجت نیز برای او بر آورد.
سپس فرمود: بر آوردن حاجت مؤمن از ده طواف با این مزایا افضل است.