امام باقر (علیه السلام) فرمود: هر گاه دو مؤمن که بهم میرسند مصافحه کنند خداوند دست مرحمت خود را میان دو دست آنها در آورد و با هر کدام که محبتش نسبت به برادر مؤمن دیگر زیادتر باشد مصافحه میفرماید.
در روایت دیگر فرمود: رو بسوی آنها کند و گناهان از آنها بریزد چنانچه برگ از درخت میریزد.
فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده: هر گاه بهمدیگر میرسید سلام و مصافحه نمائید و چون خواستید از هم جدا شوید بهمدیگر طلب آمرزش کنید.
در خبر دیگر فرمود: وقتی که مؤمن با رفیقش دست میدهد آنکه دست خود را بیش از آن دیگری در دست رفیقش نگهدارد اجرش زیادتر از آنست که دست خود از زود رها کند و در آن موقع گناهانشان فرو میریزد تا آنکه گناهی برای آنان نماند.
و فرمود: هرگاه دو مؤمن بهم رسند و با هم مصافحه کنند خداوند متعال رو بسوی آنها کند و گناهشان بریزد چنانکه برگ از درخت میریزد.
امام صادق (علیه السلام) فرمود: راستی که کسی یارای آنرا ندارد که قدر خدا را بشناسد و همچنین یارای آنرا ندارد که قدر پیامبر خدا را بشناسد و نیز قدرت ندارد ارزش مؤمن را دریابد. همانا وقتی که مردی به برادر مؤمنش میرسد و با او دست میدهد، خداوند با نظر رحمت بآنها مینگرد و گناهانشان میریزد تا از هم جدا شوند چنانکه تندباد برگ را از درخت میریزد و میفرمود مصافحه مؤمن افضل از مصافحه فرشتگان است.
پس از باب مصافحه، دو باب بنام معانقه و تقبیل (یعنی هم آغوش شدن و پیشانی همدیگر را بوسیدن) از مستحبات ملاقات مؤمنین است که هشت خبر در این باره از ناحیه معصومین (علیه السلام) صادر شده است و مضمون آنها اینکه: برادران مسلمان هر وقت به همدیگر میرسند مستحب است با هم معانقه و پیشانی هم را ببوسند و این کار ثواب و فضیلت زیاد دارد و ما از لحاظ اختصار از نقل آن روایات صرفنظر نمودیم.