از امام صادق علیه السلام: خدای متعال چون اراده فرمود آدم (علیه السلام) را بیافریند جبرئیل (علیه السلام) را در ساعت اول روز جمعه مأمور نمود که با دست راست از آسمان هفتم تا آسمان دنیا از هر آسمانی مشتی خاک بر گرفت و مشتی دیگر از هفتمین طبقه بالای زمین تا هفتمین طبقه پائین آن برگرفت. سپس دستور داد مشت اول را بدست راستش و مشت دیگر را بدست چپش نگاه داشت، پس آنچه در مشتان خود داشت دوبار بشکافت پس یکبار خاکی را که از زمین برداشته بود بپاشید بار دیگر خاکی را که از آسمانها برداشته بود پاشید به مشت خاک دست راستش گفت: از تو است پیامبران و فرستادگان و اوصیاء آنها و صدیقان و مؤمنان و سعادتمندان و کسانیکه بخواهم گرامیشان گردانم پس فرض شد بر آنها آنچنان که فرمود و به مشت خاک دست چپ نیز گفت: از تو است جباران و مشرکان و کافران و سرکشان و آنانکه خواریشان را بخواهم. بر آنها نیز آنچه گفته بود واجب آمد.
سپس هر دو سرشت باهم در آمیختند، و اینست تفسیر گفته خدای متعال:
ان الله فالق الحب و النوی
(براستی که خدا شکافنده دانه و هسته است) دانه سرشت مؤمن است که خداوند دوستی خود را در آن قرار داده، و هسته، سرشت کافر است که از هر خیری بدور است. و خدای متعال فرموده است:
یخرج الحی من المیت و مخرج المیت من الحی
(بر آرد زنده را از مرده و بر آرنده مرده از زنده)
زنده آن مؤمنی است که سرشتش از سرشت کافری برآید، و مرده آن کافری است که از سرشت مؤمن برآید مقصود از زنده مؤمن است و مقصود از مرده، کافر؛ و اینست معنی گفتار خدای عزوجل:
اومن کان میتا فاحییناه
(و آیا کسیکه مرده بود و ما زندهاش کردیم، مرگ او، آمیزش سرشت او با سرشت کافر است، زنده شدنش آنگاه است که خدای متعال بفرمان خود آنها از هم جدا سازد ...
اخبار دیگری نیز در این مورد بیان گردیده که علامه مجلسی (ره) این خبرها را از اخبار متشابهه و بسیار مشکل دانسته و ما از لحاظ اختصار بهمین چند روایت اکتفا نمودیم.