امام صادق (علیه السلام) فرمود: در وصیت لقمان به پسرش مطالب عجیبی بوده و از همه عجیبتر آنکه به پسرش گفت: از خدا آنچنان بترس که اگر اعمال نیک تمام جن و انس را بیاوری، خدا عذابت میکند. و آنچنان باو امیدوار باش که اگر گناه تمام جن و انس را مرتکب گردی خدا بتو ترحم میکند.
سپس فرمود: پدرم بارها میفرمود: هیچ بنده مومنی نیست جز آنکه در دلش دو نور است: نوری از ترس خدا، و نوری از امیدواری برحمت خدا، که چون این دو نوروزن شود، نه این به آن زیادتی کند و نه آن به این، و هر دو بیک وزن باشند.
و در حدیث دیگر به اسحاق بن عمار فرمود: ای اسحاق از خدا بترس آنچنانکه گویا او را بچشم میبینی زیرا اگر تو او را نمیبینی او تو را میبیند. هر آینه اگر عقیدهمند باشی که خدا ترا نمیبیند محققاً کافری، و اگر معتقد باشی که خدا ترا میبیند و در برابر او نافرمانی کنی، او را پستترین ناظران بر خود شمردهای. و فرمود: کسی که از خدا بترسد، خدا همه را از او بترساند و کسی که از خدا نترسید، خدا او را از همه بترساند. هر که خدا را شناسد از او بترسد، و هر که از خدا بترسد دل از دنیا بر کند.
علی بن محمد راوی خبر گفت: به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم جمعی از دوستانت به گناهان فرو میروند و میگویند ما به آمرزش خدا امیدواریم. آن حضرت فرمود: دروغ میگویند، دوستدار ما نیستند. آنان مردمی هستند که به آرزوهای بیجا خوشند. هر کس امیدش بچیزی باشد، برای رسیدن به آن کار میکند و کسی که از چیزی بترسد، از نزدیکی بدان میگریزد.
و در حدیث دیگر فرمود: براستی از خدا بسیار ترسیدن از عبادت است. خدای تعالی میفرماید:
انما یخشی الله من عباده العلماء (28 فاطر)
همانا فقط دانشمندان از خدا ترسانند. و میفرماید:
فلا تخشوا الناس واخشون (44 مائده)
از مردم نترسید فقط از من بترسید. و میفرماید:
و من یتق الله یجعل له مخرجا
هر که از خدا بترسد، برای او اسباب گشایشی قرار دهد.
در حدیث دیگر امام صادق (علیه السلام) فرمود: در دل بنده ترسان و هراسان، حب بزرگ منشی و شهرتطلبی نمیباشد.