امام صادق (علیه السلام) فرمود:
من احب لله و ابغض لله و اعطی لله فهومن کمل ایمانه
کسی که دوست دارد برای خدا و دشمنی ورزد برای خدا، ببخشد برای خدا، ایمانش کامل است. امام باقر (علیه السلام) فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده:
ودالمؤمن للمؤمن فی الله من اعظم شعب الایمان الاومن احب فی الله و البغض فی الله و اعطی فی الله و منع فی الله فهو من اصفیاء الله:
دوست داشتن مؤمن برادر مؤمنی را برای خدا از بزرگترین شعبههای ایمانست. آگاه باشید کسی که در راه خدا دوستی کند و در راه خدا دشمنی کند و در راه خدا ببخشد و در راه خدا باز دارد. آنشخص از برگزیدگان خداست.
امام صادق (علیه السلام) میفرمود: آنان که در راه خدا با همدیگر دوستی کنند روز قیامت بر فراز منبرهایی از نور باشند. نور چهرههایشان و بدنهایشان و منابرشان بر هر چیز بتابد آنرا روشن میکند و بدین نشانی شناخته میشوند و درباره آنان گفته میشود: اینانند دوستی ورزندگان در راه خدا. قریب باین مضمون از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) دو حدیث دیگر وارد شده که از لحاظ اختصار ذکر ننمودیم و همچنین چند حدیث قریب به مضمون دو حدیث اول از امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) وارد شده است.
جابر جعفی از حضرت امام باقر (علیه السلام)؛ فرمود: هر گاه بخواهی بدانی خیری در تو هست به دلت نظر کن اگر اهل طاعت خدا را دوست میداری و اهل معصیت و گناه را دشمن میداری بدان که در تو خیری هست و خدا هم دوستت دارد؛ و اگر اهل طاعت خدا را دشمن و اهل معصیت و گناه را دوست میداری بدان که خیری در تو نیست و خدا بر تو خشمناک است و مرد با آنست که آنرا دوست دارد.
از امام صادق (علیه السلام)، فرمود: هر کس بخاطر دین دوستی نکند و بخاطر دین دشمنی نورزد اصلاً دین ندارد.