از جمله اموری که مؤمن با آن روبرو میشود، سخنان ناروا و نسبتهای نامناسبی است که مردم بیبندوبار و نادان به مؤمنین میدهند و بدین مناسبت ائمه اطهار (علیهم السلام) طی روایت بسیاری مؤمنین را به تحمل و بردباری در برابر اینگونه نسبتها و سرزنشها توصیه فرمودهاند که بعضی از آن روایات بنظر خواننده محترم میرسد.
امام باقر (علیه السلام) در روایتی به عبدالواحد (یکی از شیعیان) فرموده است: ای عبد الواحد، کسی که مؤمن است، هر چه دربارهاش بگویند باو ضرر نمیرساند هر چند که بگویند دیوانه است...
امام صادق (علیه السلام) فرمود: سزاوار نیست مؤمنی از ترس و ناراحتی به برادر مؤمنی یا غیر مؤمنی پناه برد. زیرا مؤمن بخاطر ایمانش عزیز است.
در روایت دیگر به فضیلبن یسار در زمانی که به بیماری مبتلا بوده فرمود: ای فضیل، من اکثر اوقات پیش خود میگویم، هیچ مانعی نیست کسی را که خداوند نعمت ایمان باو ارزانی داشته، بر سر کوهی بماند تا مرگش فرا رسد. ای فضیل، مردم به مشرق و مغرب زدند و ما و شیعیان ما براه راست هدایت شدیم.
ای فضیل، اگر مؤمن از مشرق تا مغرب در تصرف او باشد برای او خیر است و اگر تمام اعضایش را هم قطعه قطعه نمایند باز هم برایش خیر است.
ای فضیل، خدای متعال هر چه بر سر مؤمن بیاورد آن چیز برای او خیر است. ای فضیل، اگر دنیا بقدر بال پشهای نزد خدای متعال ارزش داشت، بدشمن خود از متاع آن شربت آبی نمیداد. آی فضیل، هر کس هم او منحصر بیک هم باشد که آن پیروی از دین حق است؛ خداوند هم او را کفایت کند، و هر کس همش متوجه همه جا باشد خداوند اهمیت ندهد که او در چه پرتگاهی نابود میشود.
امام باقر (علیه السلام) فرمود: خدای متعال بخاطر یک مؤمن از اهل یک شهر و یا یک ده فساد را برطرف میفرماید.
در خبر دیگر فرمود: در هر شهری یا دهی که هفت مؤمن وجود داشته باشد خداوند در آن شهر و یا ده عذاب نازل نمیکند.
از امام صادق (علیه السلام) پرسیدند: هنگامیکه بلا نازل میشود، آیا بمؤمنین هم میرسد؟ آن حضرت فرمود: بلی، امام مؤمنین از آن بلا نجات مییابند.