علی بن ابی حمزه گوید از امام صادق (علیه السلام) شنیدم میفرمود: شیعیان ما در میان خود بهمدیگر مهربانند: آنان کسانید که چون خلوت کنند یاد خدا کنند - براستی که یاد ما هم یاد خداست - چون ما یاد شویم خدا یاد شود و چون دشمن ما یاد شود شیطان یاد شود.
در حدیث دیگر فرمود: بزیارت یکدیگر بروید زیرا که در زیارت شما همدیگر را زنده کردن دلهای شماست و یاد آوری احادیث ما، و یاد آوری احادیث ما شما را بهمدیگر مهربان میسازد. و اگر بدان عمل کنید راه راست را بیابید نجات یابید و اگر واگذارید گمراه گردید و هلاک شوید، پس بگیرید و عمل کنید که من ضامن نجات شما هستم.
در حدیث دیگر فرمود: جمع نمیشوند سه نفر با بیشتر از مؤمنین در یک مجلس مگر آنکه بتعداد آنها از فرشتگان در آنجا حاضر شوند، پس اگر دعای خیری کنند فرشتگان آمین گویند و اگر پناه از بدی جویند از خدا میخواهند آن بدی را بر طرف کند، و اگر حاجتی خواهند، فرشتگان بدرگاه خدا شفاعت کنند و بر آوردن حاجت آنان را از خدا بخواهند؛ و در مجلسی جمع نمیگردند سه تن از منکران مگر آنکه ده مقابل آنها از شیاطین در مجلسشان حاضر میگردند، اگر صحبتی کنند شیاطین نیز بمانند سخن ایشان صحبت کنند، و اگر بخندند شیاطین نیز بخندند، و اگر عیب دوستان خدا نمایند، شیاطین هم با آنان عیب جوئی نمایند. پس هرگاه یکی از مؤمنین گرفتار مجلس آنان شود و یاوه سرائی آنها را بشنود باید برخیزد و شریک و همنشین شیاطین نگردد. زیرا خشم خدا را چیزی جلوگیر نشود و لعنت خدا را بازنگرداند. سپس فرمود: اگر نتواند بر خیزد لازم است در دل خود اعمال ایشان را انکار نماید...(19)