(در این روز) در سال 148 (صد و چهل و هشت ه ق) ولادت با سعادت حضرت امام رضا علیهالسلام واقع شده در مدینه بنا بر مشهور در تعیین اسم والده ماجدهاش اختلاف است و مشهور در اخبار تکتم و نجمه است و بعد از ولادت حضرت رضا علیه السلام ایشان را طاهره گفتند و روایت شده از آن بانو که گفت: چون حامله شدم به فرزند بزرگوارم به هیچ وجه سنگینی حمل در خود احساس نمیکردم و چون به خواب میرفتم صدای تسبیح و تهلیل و تمجید حق تعالی را از شکم خود میشنیدم و وقتی بر اثر ترس از خواب بیدار میشدم آن صدا را نمیشنیدم، وقتی آن فرزند سعادتمند از من متولد گردید دستهای خود را بر زمین گذارد و سر مطهر خود را به سوی آسمان بلند کرد در لبهای مبارکش حرکت میکرد و سخنی میگفت که نفهمیدم. و در آن ساعت امام موسی کاظم علیهالسلام نزد من آمد. فرمود: گوارا باد برای تو ای نجمه کرامت پروردگار تو، پس آن فرزند سعادتمند را در لباس سفیدی پیچیدم و به آن حضرت دادم (و آن حضرت) در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و آب فرات طلبید و کامش را به آن برداشت پس او را به من داد و فرمود: بگیر این کودک را که بقیه الله است در زمین و حجت خدا است بعد از من. و روایت شده که امام موسی علیهالسلام به پسران خود میفرمود: ای اولاد من برادر شما علی بن موسی عالم آل محمد است از او معالم دین خود را سوال کنید و فرمایشات او را حفظ کنید، به یقین از پدرم شنیدم که مکرر به من میفرمود: عالم آل محمد در صلب تو است و ای کاش من او را درک میکردم به راستی او هم نام امیرالمؤمنین علی علیهالسلام است و شیخ صدوق رحمه الله از ابراهیم بن العباس روایت کرده که گفت: هرگز ندیدم که حضرت امام رضا علیهالسلام به کسی باکلام خود جفا کند و ندیدم که هرگز کلام کسی را قطع نماید یعنی در میان سخن کسی سخن گوید: و رد نکرد حاجت احدی را و تا جایی که برای او مقدور بود آن را برآورد و هیچ گاه در حضور کسی پا دراز نفرمود و در مجلس در حضور مردم تکیه نمیفرمود و هیچ وقت ندیدم که به یکی از غلامان خود بد گوید و یا فحش دهد و هیچ گاه ندیدم که آب دهان خود را دور افکند و هیچ گاه ندیدم که در خنده خود قهقهه کند بلکه خنده او تبسم بود و چون خلوت میفرمود و خوان طعام نزد او مینهادند خدمتکاران خود را تمام بر سر سفره میطلبید حتی دربان و میراخور خود را و با آنها غذا میل مینمود و عادت آن جناب آن بود که شبها کم میخوابید و بیشتر شب را بیدار بود و روزه بسیار میگرفت و روزه سه روز از هر ماه که پنج شنبه آخر ماه و چهار شنبه وسط ماه باشد از او فوت نشد و میفرمود: روزه این سه روز برابر با روزه دهر است و آن حضرت کثیر المعروف بود و در پنهانی صدقه بسیار میداد و بیشتر صدقات آن جناب در شبهای تاریک بود، پس اگر کسی ادعا کرد که مثل آن حضرت را در فضل دیده است او را تصدیق نکنید.