در این روز از سال 146 (صدو چهل و شش) علی بن الحسن المثلث، در زندان منصور وفات کرد و این علی همان است که در میان بنی الحسن (فرزندان امام حسن علیهالسلام) به عبادت و ذکر و صبر بر شداید ممتاز بود. نقل است که وقتی عمویش عبد الله از ضجر و رنج زندان و سنگینی قید و بند به علی گفت که میبینی ابتلاء و گرفتاری ما را، آیا از خدا نمیخواهی که ما را از این زندان و بلا نجات دهد، علی مدتی طولانی پاسخ نداد، آنگاه گفت، ای عمو همانا از برای ما در بهشت درجهای است که نمیرسیم به آن درجه مگر با این بلیه و گرفتاری یا به چیزی که از این بزرگتر باشد و همچنین برای منصور، درکهای(83) است در جهنم که نمیرسد به آن مگر آن که عمل کند در مورد ما آنچه از بلاها را که میبینی، پس اگر میخواهی صبر میکنیم بر این شداید و به زودی راحت میشویم و اگر میخواهی صبر میکنیم برای خلاصی از زندان، اما منصور به آن درکه که در جهنم دارد نخواهد رسید. پس گفتند که صبر میکنیم پس سه روز بیشتر نگذشت که در زندان جان دادند و راحت شدند و علی بن الحسین در حالت سجده، از دنیا رفت، عبد الله گمان کرد که او را خواب برده، گفت، فرزند برادرم را بیدار کنید وقتی او را حرکت دادند متوجه شدند که وفات کرده است.