در حیات دنیایی دو اضطراب در صحنه است؛ یكی اضطرابِ به‌دست‌آوردن آنچه از دنیا ندارد، و دیگری اضطراب حفظ آنچه از دنیا به‌دست آورده است. و لذا انسان با واردشدن در این نوع زندگی، در کلاف سردرگمی وارد شده است که هرگز به انتها نمی‌رسد، در حالی که اگر منظر جامعهای به طرف معنویات قرار گرفت، جنس معنویات طوری نیست که یا باید پیش من باشد، یا پیش شما، و نه‌تنها روحیه‌ی تضاد و تقابل در آن نیست بلکه روح آرامش و امید سراسر آن را فرا می‌گیرد، چون جنس عالم غیب، حرکت و تغییر نیست، اضطرابِ از دست‌رفتن چیزها در آن نیست تا گرفتار رقابت شویم و بخواهیم همدیگر را حذف کنیم. لذا در آیه‌ی 21 سوره حدید می‌فرماید: «سَابِقُوا إِلَی مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا كَعَرْضِ السَّمَاء وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ یؤْتِیهِ مَن یشَاء وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ»(33) برای رسیدن به آمرزش پروردگارتان و بهشتی كه عرض آن چون عرض آسمان و زمین است و برای كسانی آماده شده كه به خدا و پیامبرانش ایمان آوردهاند، بر یكدیگر سبقت جویید. این فضل خداست كه به هركس بخواهد آن را میدهد و خداوند دارای فضل عظیمی است.
وقتی سبقت‌ها به سوی مغفرت پروردگار باشد و انسان جهت خود را به سوی بهشتی که در اوج گستردگی است بیندازد، دیگر زندگی بشر بستر حذف یکی توسط دیگری نخواهد بود و چنین جامعهای مهد آرامش است.
در تمدن دینی که متذکر فطرت انسان‌ها است، عموماً جوانانِ جامعه که به عهد فطری خود نزدیک‌ترند متدینتراند. درست است که همیشه در طول تاریخ انسان‌های خوب و بد داشتهایم ولی رویهم‌رفته ازدحام جوانان به سوی دیانت و معنویت بوده است. زیرا در دوران بلوغ در عینی که جنبه‌های غریزی رشد میكنند، جنبه‌های فطری نیز به همان صورت رشد می‌کند. حال در جامعهای كه دارای سلامت اولیه است و محور تفکر افراد، دین است هیچگاه شهوت را میداندار نمی‌یابید، چون شرایط جامعه متذکر جنبه‌ی فطری و ایمانی جوانان است. ازدحام شهوت‌گرایی که امروز در تاریخ معاصر ملاحظه می‌فرمایید یکی از استثنایی‌ترین حوادث تاریخ است و از آثار و نتایج تمدن بحران‌زده‌ی مادی گرای غرب است. در این تمدن هرگونه معنویت فعّالی که متذکر انسان‌ها باشد مرده است و چشم دیدن سنن الهی به‌کلّی به کوری گراییده است.(34)