آیات متعدد دیگری در قرآن داریم که بنا بر روایات پروردگار و اهل بیت (علیهم السلام) در شأن گروهی از شیعیان علوی نازل شده است که در آخر الزمان پدیدار خواهند شد. یکی از این آیات شریف که بر ربیون کثیر نیز تطبیق میشود، این آیه نورانی است:
یا أیها الذین آمنوا من یرتد منکم عن دینه فسوف یأتی الله بقوم یحبهم و یحبونه أذلة علی المؤمنین أعزه علی الکافرین.(130)
ای کسانی که ایمان آوردهاید! هر کس از شما که از آیین خود باز گردد، (بداند که) خداوند به زودی، قومی را برمیانگیزاند که ایشان را بسیار دوست میدارد و آنها نیز خداوند را دوست میدارند و در برابر مومنان سرافکنده و فروتن و در مقابل کافران سرافراز و مقتدرند.
لحن آیه پیشین، رنج و ناراحتی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و مومنان راستین از سست عنصری و دم دمی مزاجی افراد ضعیف الایمان را نشان میدهد؛ ناراحتی و نگرانی از عقبگرد و بازگشت مسلمانان سست ایمان به حلقه کافران.
این آیه نورانی در بر دارنده بشارتی شورانگیز به پیامبر و مومنان راستین است که هرگز نپندارید قوام دین خدا فقط به عدهای تازه مسلمانان ضعیف است که اگر به کفر و شرک باز گردند، اسلام و افتخارهای آن از بین میرود. اگر عدهای از اسلام روی گردانیدند و به کفر بازگشتند، هرگز اندوهی به خویش راه ندهید؛ چرا که خداوند، در آینده، مؤمنانی را بر خواهد انگیخت که نخستین صفت و مدال افتخارشان این است که محبوب خداوندگار، و محب اویند: یحبهم و یحبونه؛ خداوند دوستدار ایشان است و ایشان نیز دوستدار خداوندند. عشق مقدس و طرفینی بین ایشان و پروردگارشان برقرار شده است؛ فضیلتی بس ارزشمند که مقامی بالاتر از آن تصور شدنی نیست.