پیوند مردم با رهبری الاهی در ایران، باعث نزول همه برکتها و عنایتهای الاهی شد و گسستن مردم از رهبری الاهی در عراق، این همه رنج و فلاکت را برای مردم آن سرزمین در پی داشت.
موقعیت آیت الله العظمی حکیم (رحمه الله علیه) در عراق در مقایسه با موقعیت امام در ایران آن زمان، خیلی والاتر و پابرجاتر بود. تمام عشایر عراق از مقلدان و مریدان وی بودند. آن جناب برای ایجاد انقلابی همه جانبه از نجف به بغداد رفت و توقعش این بود که با فرمان جهاد ایشان، شیعیان و عشایر عراق، کشور را زیر و رو کنند؛ اما مردم عراق بر اثر غلبه روحیه دنیاپرستی و راحتطلبی و عافیت جویی، ندای این سید بزرگوار را بیلبیک گذاشتند و هیچ پاسخی به فراخوانی او ندادند. شاید همین برخورد مردم عراق باعث شد که وی با مرگی زودرس از دنیا برود.
اطاعت نکردن از نایبان امام زمان (ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء)، از جمله آیت الله حکیم و آیت الله شهید صدر رضوان الله علیه گناهی عظیم بود که دود سیاه و ظلمانیاش هنوز هم به چشم مردم عراق میرود.
کار خداوند، بیحساب و حکمت نیست. چرا مردم عراق در حضیض فلاکت و ذلت به سر میبرند؛ در حالی که ملت شریف ایران در اوج نعمت و سعادت و عزت قرار دارند؟ آری، آن حبل الله متینی که بین ملت ما و خداوند برقرار است، عروة الوثقای ولایت است. عزیزان! قدر نعمت ولایت را بدانید. اگر به پیمانی که با خدا و اولیای خدا داریم، وفادار بمانیم، خداوند لغزشهایمان را جبران خواهد کرد.