شاید همه ما هنگام نیاز و اضطرار، همان گونه که به خداوند بزرگ توجه مییابیم، به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نیز توجه کنیم و از او بخواهیم که به حرمت دعای مستجاب و آبرویی که در پیشگاه خداوند دارد، از ما رفع اضطرار و گرفتاری کند؛ چرا که معتقدیم: خداوند درهای رحمتش را از راه ولی خود به روی ما گشوده است. این توجه ناخود آگاه، بر اثر ایمانی مرتکز در دلهای ما است که با شیر مادر اندرون شده است و ان شاء الله با جان به در میرود.
این که هنگام اضطرار به حضرت توجه میکنیم و یا صاحب الزمان میگوییم، به چه معنا است؟ این که گمشدهای در بیابان، پس از تحمل چند شبانه روز گرسنگی، تشنگی و سرگردانی، وقتی از همه جا ناامید میشود، میگوید: یا صاحب الزمان أغثنی، و یا ابا صالح المهدی ادرکنی، به چه معنا است؟!
آیا معنای چنین توجه و توسلی جز این است که آقا از ضمیر و سرنوشت ما آگاهی دارد؟ آیا جز بدین معنا است که تمام عالم در اختیار او است و بر دلهای ما احاطه علمی دارد؟! اگر عالم در اختیار او نباشد و بر دلها احاطه علمی نداشته باشد، چگونه صدای گمشده بیابان را میشنود؟! چگونه خبردار میشود و با چه وسیلهای به او کمک میکند؟! چگونه صدای ضعیف بیماری را در دل شب، در بستر بیماریاش میشنود یا چگونه فریاد مظلومیت مظلومی را حتی نگفته میشنود؟! این چه مقامی است؟ آیا این مقام به زمانی منحصر است که ما اضطرار مییابیم؟! آیا حضرت فقط هنگام اضطرار صدای ما را میشنود و در زمانهای دیگر، از احوال ما بیخبر است؟!
خود حضرت میفرماید:
ما از تمام حوادثی که برایتان اتفاق میافتد آگاهیم، و هیچ خبری از اخبار شما بر ما پوشیده نیست.(99) ما هرگز از سرپرستی و رسیدگی به امورتان کوتاهی نکرده و یادتان را از خاطر نبردهایم و اگر جز این بود، دردها و دشواریها از هر سو بر شما فرود میآمد و دشمنان، شما را ریشهکن میکردند؛ پس، از خدا بترسید و ما را پشتیبانی کنید.(100)