امامان معصوم (علیهم السلام) کسانی هستند که در دلشان چیزی جز آن چه خدا میخواهد، ظهور نمیکند: قلوبنا أوعیه لمشیه الله فاذا شاء شئنا؛(82) در دلهای ما فقط خواست خدا شکل میگیرد؛ پس هر آن چه را که او بخواهد، ما میخواهیم. قلب پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و حضرت زهرا (علیها السلام) و امامان معصوم (علیهم السلام) تجلی گاه خواست و اراده خدا است. در مرتبه اول، این چهارده نور پاک و در مرتبه بعد، سایر اولیای خدا طوری هستند که فقط چیزی را که خدا میخواهد، در دل آنها پیدا میشود. هنگامی که ایشان به چیزی میل پیدا میکنند، خدا خواسته است که این میل را داشته باشند؛ چرا که قلوب ایشان، تجلی گاه اراده و مشیت خدا است.
با توجه به این حقایق است که ولایت پذیری اهل بیت (علیهم السلام) توجیه مییابد که چرا باید ایشان را دوست بداریم و از ایشان پیروی کنیم؟ پاسخش این است که محبت اهل بیت (علیهم السلام) و تبعیت از ایشان، همان محبت و اطاعت خدا است. اگر خدا را نیز دوست میداریم، باید ایشان را دوست بداریم و اگر از خدا اطاعت میکنیم، باید از ایشان هم اطاعت کنیم: من أطاعکم فقد أطاع الله؛ هر که از شما اطاعت کند، از خدا اطاعت کرده است. این بدان دلیل است که معصومان (علیهم السلام) چیزی جز سخن خدا ندارند. برای خودشان شأنی جدا از عبودیت الله قائل نیستند. هیچ استقلالی از خودشان ندارند. اگر تعبیر فنای فی الله تعبیر درستی باشد، بالاترین و برترین مصداقش ایشان هستند.