حال اگر پرسیده شود که هدف از عبادت و پرستش خدا چیست، باید گفت: هدف عبادت، درون خودش نهفته است؛ چرا که قوام عبادت به تقرب است. عبادت، فعلی است که قربة الی الله انجام میپذیرد و هدف و نتیجه آن، قرب است.
قرب، مقامی بسیار عالی است که دیگر چیزی بالاتر از آن برای انسان تصور نمیشود؛ جوار خدا و همسایگی او است. در دعایی که روزهای ماه رجب خوانده میشود، تعبیر بسیار صریح و بیپردهای وارد شده است که اگر در این دعای شریف نیامده بود، جرأت بیان آن نیز نبود:
لا فرق بینک و بینها الا أنهم عبادک و خلقک، فتقها و رتقها بیدک، بدؤها منک و عودها الیک(23) میان تو و ایشان، هیچ جدایی و تفاوتی نیست، جز آن که تو، خدا و خالق ایشان، و اینان بنده و مخلوق تواند. فتق و رتق امور آنها به دست تو و آغاز و انجامشان به سوی تو است.
آری، آدمی چنان توان و قابلیتی دارد که میتواند به چنین مقام اعجاب انگیزی از قرب و نزدیکی به خدا برسد. طبق این دعای شریف که از ناحیه مقدس امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) صادر شده است، تمام چهارده معصوم (علیهم السلام) و از جمله مولایمان حضرت ولی عصر به بالاترین درجات معرفت و عبودیت پروردگار، و به تبع آن به ولاترین مراتب قرب و وصول به حق نایل شدهاند.
همین مقام است که آدمی را اشرف مخلوقات میکند. همین مقصد اعلا است که همه انبیا و اولیای خدا برای تحقق آن آمدهاند. همین مقام والا است که پاکترین عزیزان خدا در راه هدایت بشر به سوی آن به شهادت رسیدهاند.