عزیزان! بیایید فرصت را غنیمت بشماریم و ارتباطمان را با خدا و اولیای او قوی کنیم. از خدا بخواهیم توفیق دهد عهد و میثاقی جدی با امام زمان (علیه السلام) ببندیم. بگوییم آقا! ما میخواهیم نوکر و خدمتگزار شما باشیم. به طور جدی میپذیریم که در این راه نقص داریم و لایق نیستیم؛ اما شما از خدا بخواهید که این لیاقت و توفیق را به ما بدهد تا در راه شما گام برداریم و به گونهای سیر کنیم که شما بپسندید!
گمان نمیکنم کسی از روی صدق و خلوص قلبی با امام زمان (علیه السلام) چنین قراری بگذارد و از همان لحظه، مشمول امدادها و عنایتهای ویژه حضرت نشود. با این که خودم لیاقتش را ندارم، ایمان دارم که اگر شما این پیمان را به زبان هم نیاورید، او میشنود و فوراً هم پاسخ میدهد؛ آنگاه ورق عوض میشود و اگر تا به حال، تاریکیهایی در زندگی ما بود، از همین جا عوض میشود.
هدیهای که تقدیم امام زمانمان (ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) میکنیم، باید بهترین سرمایهها و داراییهای ما باشد. برای خدمت به امام زمان (علیه السلام)، باید بهترین اوقات و سرمایههایمان را هزینه، و جوانی خویش را در این راه فدا کنیم و لحظهای از خدمتگزاری و جلب رضایت حضرت غافل نشویم. اگر در همین لحظه، به شما جواز شرفیابی به محضر امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را عطا کنند، آیا برای هدیه به حضرت تکه نانی خشکیده یا لباسی وصلهدار میبرید یا بهترین دارایی خویش را به محضر مقدسش هدیه میکنید؟!
آنان که میخواهند فرزندانشان را به پیشگاه خداوند متعالی و امام زمان (علیه السلام) هدیه کنند تا افتخار وراثت پیامبران نصیبشان شود، باید بهترین، مستعدترین و پاک سرشتترین فرزندان خویش را برای این راه برگزینند و در تشویق ایشان از هر راهی بکوشند و از هیچ مساعدتی برای تربیت و رشد ایشان آنها فروگذار نکنند.