نشانه دیگر این مردان الاهی این است که در جهاد فی سبیل الله، از هیچ سرزنشی نمیهراسند: یجاهدون فی سبیل الله و لا یخافون لومة لائم؛(131) آنها در راه خدا مجاهده میکنند و از سرزنش هیچ ملامتگری هراسی ندارند. مجاهده فرهنگی این رادمردان، زبان ملامتگران را ضدشان میگشاید؛ ولی آنها هیچ باکی ندارند. اگر بنا بود، در مجاهدتهای الاهی ملامتی در کار نباشد، این آیه برای چه بود؟!
شیعیانی مخلص همچون میثم تمارها، عمرو بن حمدها، حجر بن عدیها و ابوذرها تبعید شدند؛ زندانی و شکنجه شدند، و بدنهایشان را بر دار نگه داشتند؛ اما لحظهای از ولایت مولایشان علی (علیه السلام) و ستایش او دست برنداشتند تا آن که زبانشان را بریدند؛ شکمشان را دریدند و عاقبت به شهادت رسیدند.
اگر ما نیز بخواهیم در شمار شیعیان واقعی علی بن ابی طالب (علیه السلام) و امام زمانمان باشیم، باید خود را آماده کنیم و در راه انجام وظیفه و اظهار حق، از هیچ چیزی، حتی از سرزنش دوستان نیز نهراسیم. خیلی راحت است که انسان به دست دشمنان ترور و کشته شود؛ اما آن چه تحملش مشکل است، ملامت دوستان است. کسانی که خداوند، برای زنده کردن دینش برخواهد انگیخت، از سرزنش دوستان نیز نمیهراسند.
بر حذر باشیم که اگر خود را برای ایفای چنین مسؤولیت سنگینی آماده نکنیم و یا در دام ملامتگران و فتنهجویان گرفتار آییم، جزو گروه و حزبی خواهیم شد که خلاف قرآن و معارف اهل بیت (علیهم السلام) رفتار میکنند؛ البته با شعار و فریاد، انسان نه علوی میشود و نه حسینی. به فرمایش مقام معظم رهبری، رفتارمان باید علوی باشد؛ وگرنه شاه هم شعار اسلام پناهی و شایسته سالاری میداد. چه فایدهای خواهد داشت اگر در شعار و گفتار بگوییم: یا لیتنا کنا معکم فنفوز فوزاً عظیما؛ ای کاش در کربلا با شما بودیم تا به شهادت میرسیدیم؛ اما در عمل حاضر نباشیم حتی یک سیلی بخوریم؟ حاضر نباشیم یک فحش بشنویم؟ این دیگر چگونه حسینی بودن است؟!
این بزرگواران غیور کجا، و بیغیرتان ترسو کجا؟! مردمی سست ایمان که با کوچکترین تهدید آمریکا میگریزند و میدان را خالی میگذارند، و آنان که دلهایشان همواره از قطع رابطه با آمریکا هراسان و لرزان است، از روحیه و حماسه حسینی چه بهرهای بردهاند؟!