رابطه بین ما با محبوبهای حقیقی فقط گزاره ادبی و شاعرانه نیست؛ بلکه حقیقت ثابت است. آدمی آن گاه که کسی را دوست میدارد، دلش میخواهد محبوبش نیز به یاد او باشد. این فقط آرمانی شاعرانه نیست. قرآن میفرماید:
فاذکرونی أذکرکم؛(108) به یاد من باشید تا به یادتان باشم.
گاهی یک شعر حکیمانه آن قدر زیبا است که هیچ چیز دیگری جای آن را نمیگیرد:
ان من الشعر لحکمة؛ همانا بعضی از اشعار، در بر دارنده حکمتی عمیق است. حافظ (رحمه الله علیه) در بیتی میگوید:
گرت هواست که معشوق نگسلد پیوند - نگاه دار سر رشته تا نگه دارد
یکی از اصحاب امامان (علیهم السلام) خدمت امامش مشرف شد و گفت: آقا! میخواهم بدانم موقعیت من نزد شما چگونه است؟ فرمود: ببین موقعیت و منزلت ما نزد تو چه اندازه است. به همان اندازهای که تو به ما اهمیت میدهی، ما هم به تو اهمیت میدهیم. به همان اندازه که تو به یاد ما باشی، ما هم به یاد تو هستیم. این رابطهای واقعی است. نمیشود آدمی به یاد خدا نباشد؛ اما توقع داشته باشد که خدا مثل اولیای خاص خودش به او توجه کند. رابطهای طرفینی است. سر رشته را که تکان میدهد، آن طرف هم تکان میخورد. اگر میخواهی ارتباط محفوظ باشد، کلید ارتباط دست تو است. دکمه توجه را فشار بده تا بیدرنگ ارتباط برقرار شود. راه دوری در پیش نیست. بلکه توجهی خالصانه کافی است.