یکی از راههای تثبیت محبت و معرفت به امام زمان (علیه السلام) این است که آثار محبت او را در عمل نشان دهیم. اگر یکی از دوستانتان که به او خیلی انس و علاقه دارید، به مسافرتی طولانی برود، در ابتدا برای او دلتنگی میکنید؛ ولی پس از مدتی، دوری و فراق او را فراموش میکنید. این طبیعت بشری است که از دل برود، هر آن که از دیده برفت؛ اما اگر انسان، از همان روزهای اول جدایی، هر روز برای دوستش نامه بنویسد و با نگاه کردن به عکسش خاطرههای او را به یاد بیاورد میتواند رابطهای قلبی و معنوی بین خود و دوستش برقرار سازد.
اگر ما بخواهیم معرفت و محبتمان، به ولی عصر (علیه السلام) ثابت بماند، باید آثارش را زنده نگه داریم؛ او را فراوان یاد کنیم؛ نام مقدسش را جلو چشم خود، روی میزمان یا لابهلای کتابهایمان بنویسیم؛ هر روز برای حضرت دعای فرج بخوانیم؛ هنگام نماز و دیگر مناسبتها، از آن بزرگوار یادی بکنیم و برای وجود مقدسش، صدقه بدهیم. درست است که صدقههای ما برای امام زمان (علیه السلام) نفعی ندارد؛ ولی صدقهای که با کمال تواضع و سرافکندگی باشد، نشان دهنده محبت خالصانه ما به حضرت است. این کار ما، مانند عمل آن مرغکی است که وقتی حضرت ابراهیم (علیه السلام) را درون آتشی که پهنای آن چهار فرسخ در چهار فرسخ بود، انداختند، با منقارش قطره آبی را از درون جوی آب برمیداشت و به روی آتش میپاشید. ملکی به مرغک گفت: این کاری که تو انجام میدهی، چه اثری دارد؟ مرغک گفت: چیزی که از من ساخته است، همین کار است. من باید وظیفه خود را انجام دهم و محبت خود را به حضرت ابراهیم (علیه السلام) اظهار کنم.
درست است که کارهای ما در پیشگاه حضرت چیزی نیست؛ ولی شرط وفا و مروت آن است که در حد وسع خویش به آن عزیز ابراز ارادت کنیم. اگر با شرمندگی و خضوع صدقه بدهیم و برای ظهورش دعا کنیم، فقط برای خودمان سازنده و تکامل آور است. حضرت مهدی (علیه السلام) به یقین، به دعا و صدقه ما یا اموالی که به نام او صرف میکنیم، نیازی ندارد؛ اما خودش فرمود که برای فرج من دعا کنید. دعا خواندن برای فرج امام زمان، فرج ما است: انتظار الفرج من الفرج.(38) منتظر فرج امام زمان علیه السلام بودن، فرجها و گشایشهایی را برای انسانها به ارمغان میآورد؛ ایمانشان محفوظ میماند؛ دلشان آرام میشود؛ وجود مقدس امام زمان (علیه السلام) را حس میکنند؛ با حضرت ارتباطی برقرار میکنند، و به تدریج یقین مییابند روزی فرا خواهد رسید که حکومت عدل در جهان برقرار میشود. دعا کردن برای فرج حضرت، برای این است که خودمان از او بهره بگیریم؛ اما هیچ گاه به بهانه این که حضرت به دعا و صدقه ما نیازی ندارد، نباید آن گرامی را فراموش کنیم.