ازدیاد معرفت ما به امام زمانمان (ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء)، به دو شرط وابسته است: 1. ادله حقانیت و مقامهای والای آن امام معصوم را بررسی کنیم؛ 2. دلمان را برای پذیرش معرفت بیشتر حضرت آماده سازیم.
برای بازتاب نور، آیینه باید صیقلی باشد، و در برابر نور نیز قرار بگیرد. اگر آیینهای صیقلی باشد، ولی در اتاق تاریک قرار گیرد نمیتواند نور را منعکس کند. همچنین اگر اتاق روشن باشد، ولی آیینه صیقلی نباشد نمیتواند نور را بازتابد.
برای معرفت روزافزون به امام زمان (علیه السلام) هم باید ادله روشنی یافت، و هم دل را پاک و باصفا کرد. هر قدر دل، صفایش بیشتر باشد، ادله محکم نیز بیشتر میشود و آن وقت است که ایمان، قویتر، معرفت، بیشتر و عشق نیز افزونتر میشود؛ البته عشقی ماندگار است که اصالت داشته باشد، نه این که هوسی باشد و در وضعی خاص در انسان ظهور یابد و بعد نیز خاموش و فراموش شود.
تابش نور حضرت، همیشگی و دائم است. مهم آن است که ما دلهایمان را آماده کنیم و از آن زنگار برگیریم تا نور حضرت بر دلهایمان بتابد و فیض دائم او بر ما ببارد. وقتی دلی توجهش به شیطان و آلوده به ظلمت گناه است، دیگر لیاقت توجه به امام عصر (ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) و بازتاب نور حضرت را ندارد؛ اما اگر دلی به دنیا، هوسها و شیطنتها آلوده نباشد، چونان آیینهای صیقلی نور آن بزرگوار را منعکس میسازد.
علت بیان این مقدمه این است که هیچ کدام از ما نباید گمان کنیم معرفتی که به وجود مقدس ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) داریم، کافی و وافی است. ما باید خیلی بیشتر از اینها کار کنیم تا معرفتمان به حضرت کامل شود. اگر از مقام و منزلت امام زمان (علیه السلام) آگاه باشیم، هر آن چه به حضرتش منسوب است، در نظر ما نیز عزیز خواهد بود؛ اما اگر از منزلت امام زمان (علیه السلام) بیاطلاع باشیم، چیزهایی که به آن گرامی منسوب است، در نظر ما کم ارزش خواهد بود.