بَابُ تَذَاكُرِ الْإِخْوَانِ
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ شِیعَتُنَا الرُّحَمَاءُ بَیْنَهُمُ الَّذِینَ إِذَا خَلَوْا ذَكَرُوا اللَّهَ إِنَّ ذِكْرَنَا مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ إِنَّا إِذَا ذُكِرْنَا ذُكِرَ اللَّهُ وَ إِذَا ذُكِرَ عَدُوُّنَا ذُكِرَ الشَّیْطَانُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 268 روایة:1 @*@
ترجمه :
ابن ابى حمزه گوید امام صادق (ع) مىفرمود: شیعیان ما با خود مهربانند، چون تنها باشند خدا را یاد كنند (همانا یاد ما یاد خداست) هرگاه ما یاد شویم خدا یاد شود و چون دشمن ما یاد شود، شیطان یاد شود.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ بْنِ بَزِیعٍ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ یَزِیدَ بْنِ عَبْدِ الْمَلِكِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ تَزَاوَرُوا فَإِنَّ فِى زِیَارَتِكُمْ إِحْیَاءً لِقُلُوبِكُمْ وَ ذِكْراً لِأَحَادِیثِنَا وَ أَحَادِیثُنَا تُعَطِّفُ بَعْضَكُمْ عَلَى بَعْضٍ فَإِنْ أَخَذْتُمْ بِهَا رَشَدْتُمْ وَ نَجَوْتُمْ وَ إِنْ تَرَكْتُمُوهَا ضَلَلْتُمْ وَ هَلَكْتُمْ فَخُذُوا بِهَا وَ أَنَا بِنَجَاتِكُمْ زَعِیمٌ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 268 روایة:2 @*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: بزیارت یكدیگر روید زیرا زیارت شما از یكدیگر زنده گردانیدن دلهاى شما و یاد نمودن احادیث ماست، و احادیث ما شما را بهم متوجه مىسازد، پس اگر بآنها عمل كنید، هدایت و نجات یابید. و اگر آنها را ترك كنید گمراه و هلاك شوید، پس بآنها عمل كنید و من ضامن نجات شمایم.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ یُونُسَ عَنْ عَبَّادِ بْنِ كَثِیرٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِىعَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّى مَرَرْتُ بِقَاصٍّ یَقُصُّ وَ هُوَ یَقُولُ هَذَا الْمَجْلِسُ الَّذِى لَا یَشْقَى بِهِ جَلِیسٌ قَالَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ أَخْطَأَتْ أَسْتَاهُهُمُ الْحُفْرَةَ إِنَّ لِلَّهِ مَلَائِكَةً سَیَّاحِینَ سِوَى الْكِرَامِ الْكَاتِبِینَ فَإِذَا مَرُّوا بِقَوْمٍ یَذْكُرُونَ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ قَالُوا قِفُوا فَقَدْ أَصَبْتُمْ حَاجَتَكُمْ فَیَجْلِسُونَ فَیَتَفَقَّهُونَ مَعَهُمْ فَإِذَا قَامُوا عَادُوا مَرْضَاهُمْ وَ شَهِدُوا جَنَائِزَهُمْ وَ تَعَاهَدُوا غَائِبَهُمْ فَذَلِكَ الْمَجْلِسُ الَّذِى لَا یَشْقَى بِهِ جَلِیسٌ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 268 روایة:3 @*@
ترجمه :
عباد بن كثیر گوید: بامام صادق (ع) عرضكردم: داستان سرائى دیدم كه داستان مىسرود و مىگفت: این است آن مجلسى كه هر كه در آن نشیند شقى نگردد، امام صادق (ع) فرمود: هیهات هیهات، بخطا رفتى استاههم الحفرة (13) همانا براى خدا جز كرام كائنین (14) فرشتگانى است سیاح كه چون بمردمى برخورند كه از محمد و آل محمد یاد كنند، گویند: بایستید كه بحاجت خود رسیدید، سپس مىنشینند و با آنها دانش آموزند، و چون برخیزند از بیمارانشان عیادت كنند و بر سر مرده هایشان حاضر شوند و از غایبانشان خبرگیرى كنند. اینست مجلسى كه هر كه در آن نشیند شقى نگردد.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنِ الْمُسْتَوْرِدِ النَّخَعِیِّ عَمَّنْ رَوَاهُ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ مِنَ الْمَلَائِكَةِ الَّذِینَ فِى السَّمَاءِ لَیَطَّلِعُونَ إِلَى الْوَاحِدِ وَ الِاثْنَیْنِ وَ الثَّلَاثَةِ وَ هُمْ یَذْكُرُونَ فَضْلَ آلِ مُحَمَّدٍ قَالَ فَتَقُولُ أَ مَا تَرَوْنَ إِلَى هَؤُلَاءِ فِى قِلَّتِهِمْ وَ كَثْرَةِ عَدُوِّهِمْ یَصِفُونَ فَضْلَ آلِ مُحَمَّدٍ ص قَالَ فَتَقُولُ الطَّائِفَةُ الْأُخْرَى مِنَ الْمَلَائِكَةِ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 269 روایة:4 @*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: برخى از فرشتگان آسمان به یك و دو و سه تن (از ساكنان زمین) كه فضل آل محمد را ذكر مىكنند سركشى مىكنند و مىگویند: نمىبینید اینها را كه با وجود كمى خود و بسیارى دشمنشان فضل آل محمد صلى الله علیه و آله را مىستایند، سپس دسته دیگر از فرشتگان گویند: این فضل خداست كه بهر كه خواهد مىدهد و خدا صاحب فضل بزرگست.
عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ مُیَسِّرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ لِى أَ تَخْلُونَ وَ تَتَحَدَّثُونَ وَ تَقُولُونَ مَا شِئْتُمْ فَقُلْتُ إِى وَ اللَّهِ إِنَّا لَنَخْلُو وَ نَتَحَدَّثُ وَ نَقُولُ مَا شِئْنَا فَقَالَ أَمَا وَ اللَّهِ لَوَدِدْتُ أَنِّى مَعَكُمْ فِى بَعْضِ تِلْكَ الْمَوَاطِنِ أَمَا وَ اللَّهِ إِنِّى لَأُحِبُّ رِیحَكُمْ وَ أَرْوَاحَكُمْ وَ إِنَّكُمْ عَلَى دِینِ اللَّهِ وَ دِینِ مَلَائِكَتِهِ فَأَعِینُوا بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 269 روایة:5 @*@
ترجمه :
میسر گوید: امام باقر (ع) بمن فرمود: آیا شما خلوت مىكنید و گفتگو مىنمایید و هر چه خواهید مىگویید؟ عرضكردم: آرى بخدا كه ما خلوت مىكنیم (در مجلسى خالى از مخالف و بیگانه انجمن مىكنیم) و گفتگو نموده هر چه خواهیم (از مختصات شیعه) مىگوییم، فرمود: همانا بخدا من دوست دارم كه در بعضى از آن مجالس با شما باشم، همانا بخدا كه من بوى شما و نسیم شما (عقاید و اقوال شما) را دوست دارم، و شمائید كه دین خدا و دین ملائكه او را دارید، پس (مرا بشفاعت و كفالت خود با) پرهیز از حرام و كوشش در طاعت كمك كنید.
الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى جَمِیعاً عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَعْدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ زَكَرِیَّا عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدِ بْنِ مَیْمُونٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ غِیَاثِ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَا اجْتَمَعَ ثَلَاثَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ فَصَاعِداً إِلَّا حَضَرَ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مِثْلُهُمْ فَإِنْ دَعَوْا بِخَیْرٍ أَمَّنُوا وَ إِنِ اسْتَعَاذُوا مِنْ شَرٍّ دَعَوُا اللَّهَ لِیَصْرِفَهُ عَنْهُمْ وَ إِنْ سَأَلُوا حَاجَةً تَشَفَّعُوا إِلَى اللَّهِ وَ سَأَلُوهُ قَضَاءَهَا وَ مَا اجْتَمَعَ ثَلَاثَةٌ مِنَ الْجَاحِدِینَ إِلَّا حَضَرَهُمْ عَشَرَةُ أَضْعَافِهِمْ مِنَ الشَّیَاطِینِ فَإِنْ تَكَلَّمُوا تَكَلَّمَ الشَّیْطَانُ بِنَحْوِ كَلَامِهِمْ وَ إِذَا ضَحِكُوا ضَحِكُوا مَعَهُمْ وَ إِذَا نَالُوا مِنْ أَوْلِیَاءِ اللَّهِ نَالُوا مَعَهُمْ فَمَنِ ابْتُلِیَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ بِهِمْ فَإِذَا خَاضُوا فِى ذَلِكَ فَلْیَقُمْ وَ لَا یَكُنْ شِرْكَ شَیْطَانٍ وَ لَا جَلِیسَهُ فَإِنَّ غَضَبَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَا یَقُومُ لَهُ شَیْءٌ وَ لَعْنَتَهُ لَا یَرُدُّهَا شَیْءٌ ثُمَّ قَالَ ص فَإِنْ لَمْ یَسْتَطِعْ فَلْیُنْكِرْ بِقَلْبِهِ وَ لْیَقُمْ وَ لَوْ حَلْبَ شَاةٍ أَوْ فُوَاقَ نَاقَةٍ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 269 روایة:6 @*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: هرگاه سه تن یا بیشتر از مؤمنین انجمن كنند، بهمان شماره از فرشتگان حاضر شوند، تا اگر آنها دعاى خیرى كنند فرشتگان آمین گویند و اگر از شرى پناه جویند، فرشتگان دعا كنند تا خدا آن شر را از آنها بگرداند و اگر حاجتى سؤال كنند، نزد خدا شفاعت كنند و قضاى آنرا از خدا بخواهند.
و هرگاه سه تن از منكرین (ولایت آل محمد صلى الله علیه و آله) یا بیشتر انجمن كنند ده برابر آنها از شیاطین حاضر شوند تا اگر سخنى گویند شیاطین هم مانند سخن آنها گویند و چون بخندند، شیاطین هم بخندند، و هرگاه از اولیاء خدا بدگوئى كنند، شیاطین هم بدگوئى كنند. پس هر كس از مؤمنین كه گرفتار آنها شود، چون در این مطالب وارد شدند باید برخیزد و شریك و همنشین شیطان نشود، زیرا در برابر غضب خداى عزوجل چیزى یاراى مقاومت ندارد و لعنت خدا را چیزى باز نگرداند، سپس آن حضرت صلى الله علیه و آله فرمود: و اگر نتواند باید بدل انكار كند و برخیزد هر چند بقدر دوشیدن گوسفند و یا شترى باشد.
شرح : مقصود از جمله اخیر اینستكه هرگاه نتواند از اول مجلس برخیزد باید تا زمانى كه باكراه در آنمجلس نشسته انكار قلبى خود را اظهار دارد و هرگاه برخاستن ممكن شد بلافاصله برخیزد اگر چه چند لحظهاى از آخر مجلس باشد تا مخالفت عملى خود را هم اظهار داشته درزمره آنها محسوب نشود.
وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَحْفُوظٍ عَنْ أَبِى الْمَغْرَاءِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع یَقُولُ لَیْسَ شَیْءٌ أَنْكَى لِإِبْلِیسَ وَ جُنُودِهِ مِنْ زِیَارَةِ الْإِخْوَانِ فِی اللَّهِ بَعْضِهِمْ لِبَعْضٍ قَالَ وَ إِنَّ الْمُؤْمِنَیْنِ یَلْتَقِیَانِ فَیَذْكُرَانِ اللَّهَ ثُمَّ یَذْكُرَانِ فَضْلَنَا أَهْلَ الْبَیْتِ فَلَا یَبْقَى عَلَى وَجْهِ إِبْلِیسَ مُضْغَةُ لَحْمٍ إِلَّا تَخَدَّدُ حَتَّى إِنَّ رُوحَهُ لَتَسْتَغِیثُ مِنْ شِدَّةِ مَا یَجِدُ مِنَ الْأَلَمِ فَتَحُسُّ مَلَائِكَةُ السَّمَاءِ وَ خُزَّانُ الْجِنَانِ فَیَلْعَنُونَهُ حَتَّى لَا یَبْقَى مَلَكٌ مُقَرَّبٌ إِلَّا لَعَنَهُ فَیَقَعُ خَاسِئاً حَسِیراً مَدْحُوراً
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 270 روایة:7 @*@
ترجمه :
ابىالمغرا گوید: شنیدم حضرت ابوالحسن علیه السلام مىفرمود: براى شیطان و سپاهیانش چیزى مجروح كنندهتر از دید و بازدید برادران، یكدیگر براى خدا نیست. فرمود: براستى كه دو مؤمن یكدیگر را ملاقات مىنمایند و گفتگوى خدا مىكنند سپس گفتگوى برترى ما اهل بیت را مىنمایند پس باقى نمىماند بر صورت ابلیس گوشتى مگر اینكه فرو ریخته مىشود تا آنكه روحش استعاثه مىكند از شدت آنچه از درد مىیابد، پس ملائكه آسمان و دربانان بهشت آنرا مىفهمند و وى را لعنت مىكنند تا آنكه باقى نمىماند فرشته مقربى مگر آنكه او را لعنت مىكند پس مىافتد رانده شده و رنج دیده و دور گشته.