تربیت
Tarbiat.Org

اصول کافی جلد 3
ابی‏جعفر محمد بن یعقوب کلینی مشهور به شیخ کلینی

باب: وارد ساختن سرود بر مؤمن

بَابُ إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى جَمِیعاً عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِى حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ سَرَّ مُؤْمِناً فَقَدْ سَرَّنِى وَ مَنْ سَرَّنِى فَقَدْ سَرَّ اللَّهَ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 271 روایة: 1@*@
ترجمه :
امام باقر (ع) فرمود: رسول خدا فرمود: هر كس مؤمنى را شاد و خوشحال سازد پس براستى كه مرا خوشحال ساخته، و هر كس مرا خوشحال سازد براستى كه خدا را خوشحال نموده.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْكُوفَةِ یُكَنَّى أَبَا مُحَمَّدٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فِى وَجْهِ أَخِیهِ حَسَنَةٌ وَ صَرْفُ الْقَذَى عَنْهُ حَسَنَةٌ وَ مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَیْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنْ إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 271 روایة: 2@*@
ترجمه :
امام باقر (ع) فرمود: لبخند شخص در روى برادر مؤمنش حسنه باشد، و برداشتن خاشاكى از روى وى نیز حسنه باشد، و خدا بچیزى كه محبوب‏تر باشد نزد او از مسرور ساختن مؤمن پرستش نشده.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ الْوَلِیدِ الْوَصَّافِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ إِنَّ فِیمَا نَاجَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ عَبْدَهُ مُوسَى ع قَالَ إِنَّ لِى عِبَاداً أُبِیحُهُمْ جَنَّتِى وَ أُحَكِّمُهُمْ فِیهَا قَالَ یَا رَبِّ وَ مَنْ هَؤُلَاءِ الَّذِینَ تُبِیحُهُمْ جَنَّتَكَ وَ تُحَكِّمُهُمْ فِیهَا قَالَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً ثُمَّ قَالَ إِنَّ مُؤْمِناً كَانَ فِى مَمْلَكَةِ جَبَّارٍ فَوَلَعَ بِهِ فَهَرَبَ مِنْهُ إِلَى دَارِ الشِّرْكِ فَنَزَلَ بِرَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الشِّرْكِ فَأَظَلَّهُ وَ أَرْفَقَهُ وَ أَضَافَهُ فَلَمَّا حَضَرَهُ الْمَوْتُ أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ وَ عِزَّتِى‏وَ جَلَالِى لَوْ كَانَ لَكَ فِى جَنَّتِى مَسْكَنٌ لَأَسْكَنْتُكَ فِیهَا وَ لَكِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَى مَنْ مَاتَ بِى مُشْرِكاً وَ لَكِنْ یَا نَارُ هِیدِیهِ وَ لَا تُؤْذِیهِ وَ یُؤْتَى بِرِزْقِهِ طَرَفَیِ النَّهَارِ قُلْتُ مِنَ الْجَنَّةِ قَالَ مِنْ حَیْثُ شَاءَ اللَّهُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 271 روایة: 3@*@
ترجمه :
امام باقر (ع) فرمود: در آنچه كه خداوند با بنده خویش موسى علیه السلام مناجات كرد این بود: فرمود مرا بندگانى است كه بهشت خویش بر آنان مباح گردانیدى و آنان را در آن حاكم ساختى؟ فرمود: هر كه مؤمنى را خوشحال سازد، آنگاه امام فرمود: مؤمنى در مملكت یكى از جباران بود و آن جبار او را تكذیب مى‏نمود و حقیر مى‏شمرد، آن مؤمن از آن دیار ببلاد شرك گریخت و بر یكى از آنان وارد شدى وى از او پذیرائى نمود و او را جاى داد و مهربانى كرد و میزبانى نمود، پس چون مرگ آن مشرك فرا رسید خداوند بدو الهام كرد كه بعزت و جلال خودم سوگند كه اگر براى آتش او را بترسان لكن مسوزان و آزارش مرسان، و در بامدادان و شامگاه روزى او مى‏رسد، سائل پرسید كه از بهشت؟ فرمود: از هر كجا كه خدا خواهد.
عَنْهُ عَنْ بَكْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی عَلِیٍّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ص قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِدْخَالُ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 272 روایة: 4@*@
ترجمه :
امام سجاد فرمود: رسول خدا فرمود: براستى كه بهترین اعمال بسوى خداوند عزوجل وارد ساختن سرور و خوشحالى است بر مؤمنین.
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى دَاوُدَ ع إِنَّ الْعَبْدَ مِنْ عِبَادِى لَیَأْتِینِى بِالْحَسَنَةِ فَأُبِیحُهُ جَنَّتِى فَقَالَ دَاوُدُ یَا رَبِّ وَ مَا تِلْكَ الْحَسَنَةُ قَالَ یُدْخِلُ عَلَى عَبْدِیَ الْمُؤْمِنِ سُرُوراً وَ لَوْ بِتَمْرَةٍ قَالَ دَاوُدُ یَا رَبِّ حَقٌّ لِمَنْ عَرَفَكَ أَنْ لَا یَقْطَعَ رَجَاءَهُ مِنْكَ‏
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 272 روایة: 5@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: خداوند وحى كرد بداود علیه السلام كه براستى بنده‏اى از بندگان من حسنه‏اى بجا آورد و بسبب آن بهشت را بر وى مباح گردانم، داود علیه السلام عرض كرد پروردگارا كدام است آن حسنه؟ فرمود بر بنده مؤمن من سرور و خوشحالى وارد سازد اگر چه بیك دانه خرما باشد، داود علیه السلام گفت خداوندا سزاوار است كسى را كه ترا شناسد امید خود از تو بر مى‏گیرد.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ خَلَفِ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِى‏عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَا یَرَى أَحَدُكُمْ إِذَا أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً أَنَّهُ عَلَیْهِ أَدْخَلَهُ فَقَطْ بَلْ وَ اللَّهِ عَلَیْنَا بَلْ وَ اللَّهِ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 272 روایة: 6@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: كسى از شما چنین مى‏پندارد كه چون مؤمنى را شادمان ساخت تنها وى را مسرور ساخته بلكه بخدا سوگند ما را خوشحال كرده، بلكه بخدا سوگند رسول خدا را شاد نموده.
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِیلَ عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ جَمِیعاً عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ عَنْ أَبِى الْجَارُودِ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ إِنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِدْخَالُ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِ شَبْعَةُ مُسْلِمٍ أَوْ قَضَاءُ دَیْنِهِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 272 روایة: 7@*@
ترجمه :
ابوالجارود گوید شنیدم از امام باقر (ع) فرمود: براستى كه بهترین كارها نزد خدا وارد ساختن سرور است بر مؤمن و آن سیر نمودن مؤمن یا اداء قرض اوست.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ سَدِیرٍ الصَّیْرَفِیِّ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فِى حَدِیثٍ طَوِیلٍ إِذَا بَعَثَ اللَّهُ الْمُؤْمِنَ مِنْ قَبْرِهِ خَرَجَ مَعَهُ مِثَالٌ یَقْدُمُ أَمَامَهُ كُلَّمَا رَأَى الْمُؤْمِنُ هَوْلًا مِنْ أَهْوَالِ یَوْمِ الْقِیَامَةِ قَالَ لَهُ الْمِثَالُ لَا تَفْزَعْ وَ لَا تَحْزَنْ وَ أَبْشِرْ بِالسُّرُورِ وَ الْكَرَامَةِ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَتَّى یَقِفَ بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَیُحَاسِبُهُ حِسَاباً یَسِیراً وَ یَأْمُرُ بِهِ إِلَى الْجَنَّةِ وَ الْمِثَالُ أَمَامَهُ فَیَقُولُ لَهُ الْمُؤْمِنُ یَرْحَمُكَ اللَّهُ نِعْمَ الْخَارِجُ خَرَجْتَ مَعِى مِنْ قَبْرِى وَ مَا زِلْتَ تُبَشِّرُنِى بِالسُّرُورِ وَ الْكَرَامَةِ مِنَ اللَّهِ حَتَّى رَأَیْتُ ذَلِكَ فَیَقُولُ مَنْ أَنْتَ فَیَقُولُ أَنَا السُّرُورُ الَّذِى كُنْتَ أَدْخَلْتَ عَلَى أَخِیكَ الْمُؤْمِنِ فِى الدُّنْیَا خَلَقَنِى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْهُ لِأُبَشِّرَكَ‏
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 273 روایة: 8@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) در حدیثى طولانى فرماید: چون خدا مؤمن را از گورش درآورد، تمثالى با او خارج شود كه در جلو او راه رود، و هرگاه مؤمن یكى از هراسهاى روز قیامت را بیند، تمثال باو گوید: نترس و غم مخور، ترا مژده باد بشادى و كرامت خداى عزوجل تا در برابر خداى عزوجل بایستد، خدا هم بآسانى از او حساب كشد، و بسوى بهشتش فرمان دهد و تمثال در جلوش باشد. مؤمن باو گوید: چه خوب كسى بودى تو كه از گور همراه من درآمدى و همواره مرا بشادى و كرامت خدا مژده دادى تا آنرا دیدم، سپس گوید: تو كیستى؟ گوید: من آن شادى هستم كه در دنیا به برادر مؤمنت رسانیدى خداى عزوجل مرا از آن شادى آفرید تا ترا مژده ده‏
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ عَنِ السَّیَّارِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ قَالَ كَانَ النَّجَاشِیُّ وَ هُوَ رَجُلٌ مِنَ الدَّهَاقِینِ عَامِلًا عَلَى الْأَهْوَازِ وَ فَارِسَ فَقَالَ بَعْضُ أَهْلِ عَمَلِهِ لِأَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ فِى دِیوَانِ النَّجَاشِیِّ عَلَیَّ خَرَاجاً وَ هُوَ مُؤْمِنٌ یَدِینُ بِطَاعَتِكَ فَإِنْ رَأَیْتَ أَنْ تَكْتُبَ لِی إِلَیْهِ كِتَاباً قَالَ فَكَتَبَ إِلَیْهِ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ سُرَّ أَخَاكَ یَسُرَّكَ اللَّهُ قَالَ فَلَمَّا وَرَدَ الْكِتَابُ عَلَیْهِ دَخَلَ عَلَیْهِ وَ هُوَ فِى مَجْلِسِهِ فَلَمَّا خَلَا نَاوَلَهُ الْكِتَابَ وَ قَالَ هَذَا كِتَابُ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَبَّلَهُ وَ وَضَعَهُ عَلَى عَیْنَیْهِ وَ قَالَ لَهُ مَا حَاجَتُكَ قَالَ خَرَاجٌ عَلَیَّ فِی دِیوَانِكَ فَقَالَ لَهُ وَ كَمْ هُوَ قَالَ عَشَرَةُ آلَافِ دِرْهَمٍ فَدَعَا كَاتِبَهُ وَ أَمَرَهُ بِأَدَائِهَا عَنْهُ ثُمَّ أَخْرَجَهُ مِنْهَا وَ أَمَرَ أَنْ یُثْبِتَهَا لَهُ لِقَابِلٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ سَرَرْتُكَ فَقَالَ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ ثُمَّ أَمَرَ لَهُ بِمَرْكَبٍ وَ جَارِیَةٍ وَ غُلَامٍ وَ أَمَرَ لَهُ بِتَخْتِ ثِیَابٍ فِى كُلِّ ذَلِكَ یَقُولُ لَهُ هَلْ سَرَرْتُكَ فَیَقُولُ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَكُلَّمَا قَالَ نَعَمْ زَادَهُ حَتَّى فَرَغَ ثُمَّ قَالَ لَهُ احْمِلْ فُرُشَ هَذَا الْبَیْتِ الَّذِى كُنْتَ جَالِساً فِیهِ حِینَ دَفَعْتَ إِلَیَّ كِتَابَ مَوْلَایَ الَّذِی نَاوَلْتَنِی فِیهِ وَ ارْفَعْ إِلَیَّ حَوَائِجَكَ قَالَ فَفَعَلَ وَ خَرَجَ الرَّجُلُ فَصَارَ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع بَعْدَ ذَلِكَ فَحَدَّثَهُ الرَّجُلُ بِالْحَدِیثِ عَلَى جِهَتِهِ فَجَعَلَ یُسَرُّ بِمَا فَعَلَ فَقَالَ الرَّجُلُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ كَأَنَّهُ قَدْ سَرَّكَ مَا فَعَلَ بِى فَقَالَ إِى وَ اللَّهِ لَقَدْ سَرَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 273 روایة: 9@*@
ترجمه :
محمد بن جمهور گوید:نجاشى مردى دهقان (15) و حاكم اهواز و شیراز بود، یكى از كارمندانش بامام صادق (ع) عرضكرد: در دفتر نجاشى خراجى بعهده من است و او مؤمن است و فرمانبردن از شما را عقیده دارد، اگر صلاح بدانیم برایم باو توصیه‏ئى بنویسید، امام صادق (ع) نوشت.
بسم الله الرحمن الرحیم برادرت را شاد كن تا خدا ترا شاد كند.
او نامه را گرفت و نزد نجاشى آمد، زمانیكه در مجلس عمومى نشسته بود، چون خلوت شد نامه را باو داد و گفت: این نامه امام صادق (ع) است، نجاشى نامه را بوسید و روى دیده گذاشت و گفت: حاجتت چیست؟ گفت: در دفتر شما خراجى بر من است، نجاشى گفت: چه مقدار است؟ گفت: ده هزار درهم، نجاشى دفتردارش را خواست و دستور داد از حساب خود او بپردازد و بدهى او را از دفتر خارج كند و براى سال آینده هم همان مقدار بنام نجاشى بنویسد، سپس باو گفت: آیا ترا شاد كردم؟ گفت: آرى قربانت، آنگاه دستور داد باو مركوب و كنیز و نوكرى دهند و نیز دستور داد یكدست لباس باو دادند، و در هر یك از آنها مى‏گفت: ترا شاد كردم؟ او مى‏گفت: آرى قربانت، و هر چه او مى‏گفت آرى نجاشى مى‏افزود تا از عطا فراغت یافت، سپس گفت: فرش این اتاق را هم كه رویش نشسته بودم هنگامیكه نامه مولایم را بمن دادى بردار و ببر و بعد از این هم حوائجت را پیش من آر. مرد فرش را برداشت و خدمت امام صادق (ع) رفت و جریان را چنانكه واقع شده بود گزارش داد، حضرت از رفتار او مسرور مى‏شد مرد گفت: مثل اینكه نجاشى با این رفتارش شما را هم شادمان كرد؟ فرمود: آرى بخدا، خدا و پیغمبرش را هم شاد كرد.
أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ مَنْصُورٍ عَنْ عَمَّارِ بْنِ أَبِی الْیَقْظَانِ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ حَقِّ الْمُؤْمِنِ عَلَى الْمُؤْمِنِ قَالَ فَقَالَ حَقُّ الْمُؤْمِنِ عَلَى الْمُؤْمِنِ أَعْظَمُ مِنْ ذَلِكَ لَوْ حَدَّثْتُكُمْ لَكَفَرْتُمْ إِنَّ الْمُؤْمِنَ إِذَا خَرَجَ مِنْ قَبْرِهِ خَرَجَ مَعَهُ مِثَالٌ مِنْ قَبْرِهِ یَقُولُ لَهُ أَبْشِرْ بِالْكَرَامَةِ مِنَ اللَّهِ وَ السُّرُورِ فَیَقُولُ لَهُ بَشَّرَكَ اللَّهُ بِخَیْرٍ قَالَ ثُمَّ یَمْضِى مَعَهُ یُبَشِّرُهُ بِمِثْلِ مَا قَالَ وَ إِذَا مَرَّ بِهَوْلٍ قَالَ لَیْسَ هَذَا لَكَ وَ إِذَا مَرَّ بِخَیْرٍ قَالَ هَذَا لَكَ فَلَا یَزَالُ مَعَهُ یُؤْمِنُهُ مِمَّا یَخَافُ وَ یُبَشِّرُهُ بِمَا یُحِبُّ حَتَّى یَقِفَ مَعَهُ بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِذَا أَمَرَ بِهِ إِلَى الْجَنَّةِ قَالَ لَهُ الْمِثَالُ أَبْشِرْ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَدْ أَمَرَ بِكَ إِلَى الْجَنَّةِ قَالَ فَیَقُولُ مَنْ أَنْتَ رَحِمَكَ اللَّهُ تُبَشِّرُنِى مِنْ حِینِ خَرَجْتُ مِنْ قَبْرِى وَ آنَسْتَنِى فِى‏طَرِیقِى وَ خَبَّرْتَنِى عَنْ رَبِّى قَالَ فَیَقُولُ أَنَا السُّرُورُ الَّذِى كُنْتَ تُدْخِلُهُ عَلَى إِخْوَانِكَ فِى الدُّنْیَا خُلِقْتُ مِنْهُ لِأُبَشِّرَكَ وَ أُونِسَ وَحْشَتَكَ
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ مِثْلَهُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 274 روایة:10@*@
ترجمه :
ابان ابن تغلب گوید: از امام صادق (ع) حق مؤمن را بر مؤمن پرسیدم، فرمود: حق مؤمن بر مؤمن بزرگتر از اینهاست، اگر بشما گویم انكار مى‏كنید، چون مؤمن از گورش درآید تمثالى همراه او از گور خارج شود و باو گوید ترا مژده باد بكرامت و سرور از جانب خدا، مؤمن گوید: خدا ترا بخیر مژده دهد، سپس آن تمثال همراه او رود و او را همچنان مژده دهد: چون بامر هراسناكى گذرد. باو گوید: این براى تو نیست و چون بامر خیرى بگذرد گوید: این از تو است، همچنین پیوسته با او باشد، و او را از آنچه مى‏ترسد ایمنى و بآنچه دوست دارد مژده دهد تا همراه او در برابر خداى عزوجل بایستد، سپس چون خدا بسوى بهشتش فرمان دهد، تمثال باو گوید: ترا مژده باد، زیرا خداى عزوجل دستور بهشت برایت صادر فرمود، مؤمن گوید: تو كیستى خدایت رحمت كند كه از هنگامیكه از قبر بیرون آمدم هموراه مرا مژده دهى و در میان راه انیس من بودى و از پروردگارم بمن خبر دادى؟ تمثال گوید: من آن شادى هستم كه در دنیا ببرادرانت مى‏رسانیدى، من از آن شادى آفریده شدم تا ترا مژده دهم و دلدار ترس تو باشم.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ مَالِكِ بْنِ عَطِیَّةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَحَبُّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ سُرُورٌ [الَّذِى ]تُدْخِلُهُ عَلَى الْمُؤْمِنِ تَطْرُدُ عَنْهُ جَوْعَتَهُ أَوْ تَكْشِفُ عَنْهُ كُرْبَتَهُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 275 روایة:11@*@
ترجمه :
رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: محبوبترین اعمال نزد خدا سرورى است كه بمؤمنى رسانى: گرسنگى او را بزدائى یا گرفتارى او را بردارى.
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنِ الْحَكَمِ بْنِ مِسْكِینٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَى مُؤْمِنٍ سُرُوراً خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ ذَلِكَ السُّرُورِ خَلْقاً فَیَلْقَاهُ عِنْدَ مَوْتِهِ فَیَقُولُ لَهُ أَبْشِرْ یَا وَلِیَّ اللَّهِ بِكَرَامَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوَانٍ ثُمَّ لَا یَزَالُ مَعَهُ حَتَّى یَدْخُلَهُ قَبْرَهُ [یَلْقَاهُ ]فَیَقُولُ لَهُ مِثْلَ ذَلِكَ فَإِذَا بُعِثَ یَلْقَاهُ فَیَقُولُ لَهُ مِثْلَ ذَلِكَ ثُمَّ لَا یَزَالُ مَعَهُ عِنْدَ كُلِّ هَوْلٍ یُبَشِّرُهُ وَ یَقُولُ لَهُ مِثْلَ ذَلِكَ فَیَقُولُ لَهُ مَنْ أَنْتَ رَحِمَكَ اللَّهُ فَیَقُولُ أَنَا السُّرُورُ الَّذِى أَدْخَلْتَهُ عَلَى فُلَانٍ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 275 روایة:12@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: هر كه بمؤمنى شادى رساند. خداى عزوجل از آن شادى مخلوقى آفریند كه هنگام مرگ دیدارش كند و باو گوید: اى دوست خدا مژده باد ترا بكرامت و رضوان خدا، سپس هموراه همراه او باشد و هنگام هر ترسى او را مژده دهد و باو همچنان گوید، مؤمن باو گوید: تو كیستى خدایت رحمت كند؟ گوید من آن شادى هستم كه بفلانى رسانیدى.
الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِسْحَاقَ عَنْ سَعْدَانَ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ كَانَ رَجُلٌ عِنْدَ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَرَأَ هَذِهِ الْ‏آیَةَ وَ الَّذِینَ یُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَیْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِیناً قَالَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَمَا ثَوَابُ مَنْ أَدْخَلَ عَلَیْهِ السُّرُورَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ عَشْرُ حَسَنَاتٍ فَقَالَ إِى وَ اللَّهِ وَ أَلْفُ أَلْفِ حَسَنَةٍ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 276 روایة:13@*@
ترجمه :
ابن سنان گوید:مردى خدمت امام صادق (ع) بود و این آیه را قرائت كرد: «كسانیكه مردان و زنان مؤمن را بغیر آنچه كرده‏اند (بدون گناه) آزار دهند، بهتان و گناه آشكارى بگردن گرفته‏اند، 58 سوره 33» امام صادق (ع) فرمود: پس ثواب كسیكه بمؤمنى شادى رساند چیست؟ عرضكردم: قربانت ده حسنه. فرمود: آرى بخدا و هزار هزار حسنه (یعنى بمقدار افزایش شادى و خلوص نیت و زحمتیكه در آن راه تحمل مى‏كند، حسنه افزایش یابد).
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أُورَمَةَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ یَحْیَى عَنِ الْوَلِیدِ بْنِ الْعَلَاءِ عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَدْخَلَ السُّرُورَ عَلَى مُؤْمِنٍ فَقَدْ أَدْخَلَهُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَنْ أَدْخَلَهُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَدْ وَصَلَ ذَلِكَ إِلَى اللَّهِ وَ كَذَلِكَ مَنْ أَدْخَلَ عَلَیْهِ كَرْباً
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 276 روایة:14@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: هر كه مؤمنى را شاد كند، آن شادى را برسول خدا صلى الله علیه و آله رسانیده و هر كه بپیغمبر صلى الله علیه و آله رساند، آن شادى را بخدا رسانیده و همچنین است كسیكه بمؤمنى اندوهى رساند.
عَنْهُ عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مَنْصُورٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَیُّمَا مُسْلِمٍ لَقِیَ مُسْلِماً فَسَرَّهُ سَرَّهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 276 روایة:15@*@
ترجمه :
و فرمود: هر مسلمانیكه بمسلمانى برخورد و او را شاد كند، خداى عزوجل را شاد كرده است.
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مِنْ أَحَبِّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِدْخَالُ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِ إِشْبَاعُ جَوْعَتِهِ أَوْ تَنْفِیسُ كُرْبَتِهِ أَوْ قَضَاءُ دَیْنِهِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 276 روایة:16@*@
ترجمه :
و فرمود: از جمله دوست‏ترین اعمال نزد خداى عزوجل شادى رسانیدن بمؤمن است، سیر كردن او از گرسنگى باشد یا رفع گرفتارى او یا پرداخت بدهیش.